19 stycznia 2014

Rozdział XVII: Spokój ducha, pewność siebie

        Nieważne ile czasu minęło odkąd dowiedziałam się, że Riven wpadła w sidła Joycelyn, wciąż nie potrafiłam przyjąć tego do wiadomości i w spokoju odłożyć tematu na bok. Moje myśli uporczywie krążyły wokół tej czarnowłosej wiedźmy, której chyba naprawdę brakowało towarzystwa, skoro po zrujnowaniu psychiki Harry'ego (i pewnie kilku osób po drodze), przerzuciła się na moją przyjaciółkę. Jaki ten świat jest mały, skoro ze wszystkich ludzi wybrała akurat ją. Nie, żebym nie chciała szczęścia Riven, wręcz przeciwnie. Naprawdę zależało mi na tym, by nie została zraniona. A czego innego mogłam spodziewać się po Joy? Może nie znałam jej aż tak dobrze, jak na przykład Styles, ale wystarczyło jedno spotkanie, kiedy odwiedziła moje mieszkanie, bym się przekonała, że na pewno nie chcę mieć jej w gronie znajomych.
Drażniło mnie to, że do Riven nie dochodziło nic, co próbowałam jej delikatnie uświadomić. Opowiedziałam jej pobieżnie historię miłosną Harry'ego i Joycelyn, a w zamian zostałam obrzucona błotem, bo czarnowłosa kurczowo trzymała stronę nowo poznanej osoby. Mogłabym nawet obrazić się za to, że jakimś cudem od razu bardziej zaufała jej niż mnie po tylu latach, ale nie miałam już siły na dalszą rozmowę, która pomału zaczynała przypominać kłótnię. Zabawne, że wystarczyły dwa spotkania z Joy, żeby język Riven nieporównanie się zaostrzył. Rzucała przekleństwami na prawo i lewo, jakby kompletnie zapomniała, że podobno to damom nie przystoi. Cóż, sama nie byłam aniołkiem, ale nie używałam wulgaryzmów jako przerywnika, co niestety zanotowałam u przyjaciółki. Ciężko było nie zauważyć, do tej pory takie słowa nie wysypywały się z niej garściami.
Tak naprawdę chyba najbardziej bałam się, że Joy zniszczy naszą przyjaźń. Pojawiła się znikąd, od razu psując więź, na którą tyle pracowałyśmy. Jeżeli z każdym kolejnym spotkaniem Córki Szatana z Riven miało kończyć się jednym metrem przepaści więcej między kimś, kto przez tyle lat utrzymywał dobre kontakty, to nawet nie chciałam myśleć co się stanie, kiedy będą obchodziły rocznicę przyjaźni. W dodatku przerażała mnie myśl, że Joy całkowicie zmieni Coldaw, a później zrobi jej to samo, co Harry'emu - wymieni ją na lepszy model, przy okazji zostawiając mi wrak człowieka, z którym byłam niegdyś tak mocno związana, w spadku.
- Anya Cassie Tomlinson! - Niesamowicie głośny ryk wydobył się z drobnego ciała Ines, która mierzyła mnie ostrzegawczym spojrzeniem. - Może skupisz się wreszcie na próbie, a nie bujasz w obłokach, niszcząc nasze kawałki podróbkami akordów, których dźwięki przypominają kota obdzieranego ze skóry?
Nigdy nie podejrzewałam Ines o to, że lubi się rządzić. Zawsze wyglądała na słodką, delikatną osóbkę, która nawet nie potrafi podnieść na kogoś głosu. Tymczasem, odkąd grałam z nią w jednym zespole, z dnia na dzień obserwowałam, jak wychodzi z niej prawdziwy demon. Te ogromne oczyska, zazwyczaj do głębi przesiąknięte szczęściem i radością, potrafiły czasem wgnieść człowieka w ziemię. Za szybko ją oceniłam, kompletnie nie biorąc pod uwagę jej ostrego charakteru, który momentami, jakby się nad tym bardziej zastanowić, dało radę zauważyć już wcześniej. Byłam ciekawa co powodowało w niej nagłe zmiany nastrojów. W jednej chwili potrafiła z pokorą przytakiwać twoim słowom, a już w drugiej rzucała ci buńczuczne spojrzenie, pokazując przy okazji jak bardzo zależy jej na byciu najlepszą. Najlepszą we wszystkim, czego tylko próbowała.
- Czy ty się możesz, do diabła, skupić?! Ja tu coś MÓWIĘ! I to do CIEBIE! – warknęła.
- Przepraszam, po prostu mam dzisiaj zły dzień – odpowiedziałam spokojnie, nie zwracając większej uwagi na ton, który przybrała po raz kolejny tego samego wieczoru. Zdążyłam się nauczyć, że najlepszym sposobem na obronę, kiedy ta niska osóbka zaczynała się unosić, było zachowanie spokoju. Krzyki prowadziły do kłótni, żarty przeradzały się w prawdziwe, wredne komentarze. Ignorowanie też było na nic, najwyżej można było zarobić minusika w jej zeszycie niegrzecznych osób, w którym pewnie odnotowywała wszystko każdego dnia.
Nie miałam nic przeciwko jej zachowaniu. Momentami robiła się uciążliwa i razem z Venią, która, nawiasem mówiąc, również nie była królową cierpliwości, miałyśmy ochotę wepchnąć jej do gardła mikrofon, żeby więcej się nad nami nie pastwiła. Jednak wiedziałam, że robiła to z dobrych powodów. Bo wbrew pozorom napędzała nas tym do pracy, do poprawienia swoich umiejętności. Owszem, miała dziwny sposób na motywowanie, ale najważniejsze, że się sprawdzał.
- Spróbujmy jeszcze raz – zarządziła, uspokajając się trochę.
Spojrzała na mnie z niemym pytaniem wymalowanym na twarzy, na co tylko przytaknęłam. Nie było sensu błagać o kolejną przerwę, kiedy do końca próby zostało jakieś dziesięć minut. Sala nie była tylko nasza, wynajmowały ją również inne kapele, więc każdy chciał wykorzystać swój czas jak najlepiej, aż do ostatniej minuty.
Już miałam zaczynać kolejny utwór, kiedy Ines warknęła z dezaprobatą, rzucając mikrofon na ziemię. Niemożliwe, żebym znowu zawaliła, kiedy nawet nie zaczęłam grać, tłumaczyłam sobie. Rozejrzałam się więc dookoła, szukając wskazówki u reszty członkiń. Nawet nie musiałam o nic pytać – odpowiedzią był brak obecności Caroline. Odetchnęłam z ulgą. Tym razem to spojrzenie Charpentier nie zostanie skierowane na mnie.
- Gdzie ona poszła? – zapytała czerwono włosa, przyglądając się uważnie Veni. Ta wzruszyła ramionami, mrucząc coś o ważnym telefonie.
Nie minęło dużo czasu, kiedy Caroline wbiegła na scenę, o mały włos nie potykając się przy tym o mój kabel od gitary. Nie zwróciła na to najmniejszej uwagi, wciąż podskakując na co najmniej jeden metr ze szczęścia. Przyglądałam się przez chwilę jej twarzy, próbując cokolwiek z niej wyczytać. W oczach miała łzy, ale wnioskując po zachowaniu, raczej łzy szczęścia.
- O co chodzi? – Ines długo nie wytrzymała bez wyjaśnień.
Caroline przyłożyła dłonie do twarzy, w jednej z nich wciąż kurczowo ściskała telefon. Kilka sekund zajęło jej uspokojenie się na tyle, by przekazać nam kluczowe informacje.
- Dzwoniła Elisa Fox, organizatorka Zostań Gwiazdą.  Y.O.L.O. jest jednym z czwórki finalistów! – pisnęła głośno, ledwo kończąc zdanie. – Lecimy do Los Angeles! – dodała, po raz kolejny podskakując w miejscu.
Dobrze, że moja gitara zawieszona była na pasku, bo inaczej rąbnęłaby o ziemię. W jednej chwili straciłam panowanie nad swoim ciałem, moje mięśnie odmówiły mi posłuszeństwa, dlatego wypuściłam przedmiot z rąk, nawet zbytnio się tym nie przejmując. Bezwiednie wpatrywałam się w sylwetkę Caroline, szeroko otwierając oczy i rozchylając buzię. Nigdy, przenigdy nie sądziłam, że damy radę. To, że w nas nie wierzyłam, brzmi okrutnie, ale taka była prawda. Czułam się, jakby los specjalnie chciał się ze mną podroczyć. Nie wierzyłaś, więc ci to dam, żebyś nie czuła się zbyt pewna siebie.
Obserwowałam jak Venia bierze w ramiona Caroline, delikatnie unosząc ją przy tym z ziemi. Obydwie prawie płakały ze szczęścia, tak samo jak Ines, która jednak spokojnie stała w miejscu ze wzrokiem wlepionym we wciąż leżący na ziemi mikrofon. Tymczasem ja nie ruszyłam się nawet o milimetr, bojąc się, że przy najdrobniejszej zmianie swojego położenia, zrujnuję wszystko. Bo przez chwilę naprawdę wydawało mi się, że to tylko sen, że już za chwilę zadzwoni budzik.
- Any, to wszystko dzięki tobie – krzyknęła Caroline, padając mi w ramiona.
Moja ręka bezwładnie powędrowała na jej plecy. Poklepałam ją delikatnie, wciąż trawiąc jej słowa. Że dzięki mnie? Należałam do zespołu przez stosunkowo krótki okres, dlatego jej wypowiedź kompletnie zbiła mnie z tropu. Czy możliwe było, że to tylko… moje nazwisko zadziałało na sędziów? Nim zdążyłam oszaleć, a moje myśli kompletnie mną zawładnęły, sytuacja się wyjaśniła, zaskakując mnie trzy razy bardziej.
- Jak to? – dopytywała się Venia, na chwilę się opamiętując.
- Wysłałyśmy dwa nagrania, prawda? Let Her Go w wersji Ines i The Only Exeption w wykonaniu Anyi. Fox wyznała mi w tajemnicy, że reszta sędziów wytypowała nas dopiero po odsłuchaniu The Only Exeption.
Caroline zaśmiała się głośno i radośnie, kiedy delikatnie ją od siebie odsunęłam, by spojrzeć w jej oczy.
- Ty nie żartujesz? – zapytałam drżącym głosem.
Dziewczyna pokręciła głową. Uśmiech nie schodził jej z twarzy, kiedy mój dopiero niepewnie na nią wpełzał. Czyżbym… właśnie została doceniona? Może teraz niczego nie zawalę. Szkoda by było nie wykorzystać drugiej szansy. Nie mogłam się doczekać, żeby przekazać dobre wieści przyjaciołom. Moja wyobraźnia zadziałała dość szybko, podsuwając mi ich uradowane twarze.
Po chwili poczułam na ramieniu ciepłą dłoń Veni, która także dorzuciła swoje trzy grosze do całego listu gratulacyjnego od Caroline. Również była szczęśliwa, choć bardziej opanowana od swojej przyjaciółki. Cóż, od początku miałam lepszy kontakt z Caroline niż z nią, więc nie dziwiły mnie jej niekiedy oziębłe zachowania względem mnie. Przyzwyczaiłam się, więc nie robiły już na mnie większego wrażenia. Ven często przejmowała rolę tej dorosłej, choć to Cara była starsza.
Musiałam się trochę opanować, kiedy przyjrzałam się Ines. Była zadziwiająco spokojna. Nic nie wskazywało na to, żeby cieszyła się razem z nami. Wręcz przeciwnie, wyglądała na zdruzgotaną i rozgoryczoną. Spuściła głowę tak, że jej twarz prawie całkowicie zasłaniały rude loki. Co chwilę zaciskała palce na rąbku swojej bufiastej spódnicy w kropki. Ręce jej przy tym drżały, jakby co najmniej była świadkiem wypadku.
Było wiele wyjść z tej sytuacji, ale ja wybrałam najprostsze. Odwróciłam wzrok i zacisnęłam usta, by nie powiedzieć nic, czym mogłam tylko wszystko pogorszyć. Chyba dobrze zrobiłam, bo już po chwili Ines dziarsko podniosła głowę i rzuciła mi jedno spojrzenie, mówiąc pod nosem „gratuluję”. Nawet delikatnie się uśmiechnęła, choć doskonale wiedziałam, że nieco wymuszenie.
*
Co by się nie działo, próba wciąż trwała, dlatego zarządzenie Ines, że mamy wrócić do pracy, wcale mnie nie zdziwiło. Zacisnęłam mocno usta, próbując nie cieszyć się jak wariat. Ciężko było zachować spokój, na szczęście dałam radę i już po chwili zaczęłyśmy ćwiczyć kolejny utwór. Tym razem szło nam gładko, obeszło się bez pomyłek i krzyków Charpentier, dzięki czemu nastrój każdej z nas automatycznie się poprawił. Dawka pozytywnych emocji w postaci dobrej nowiny podziałała na nas lepiej niż kawa albo kilka godzin relaksu.
W pewnym momencie perkusja ucichła, a w następnej kolejności Ines przestała śpiewać, gromiąc spojrzeniem Bogu winną Venię.
- Druga kapela już jest, patrz. – Wskazała pałeczkami od perkusji na wejście do klubu.
Czterech bardzo wysokich, młodych chłopaków kierowało się właśnie w naszą stronę. Szli bardzo powoli, jakby nie chcieli nas wystraszyć. Zabawne. Ines powoli przejechała po nich spojrzeniem. Nie dziwiłam się jej zdegustowanej minie. Chyba żadna z nas nie potrafiła wyobrazić sobie ich na scenie. Że niby co grają? Bo wyglądali na pomieszanie rockowców i wschodzących gwiazdek popu, przez co w pierwszej sekundzie nie zyskali naszej przychylności.
Chłopak, który stał na czele miał czarne, krótkie, kręcone włosy i dziwnie rozbiegane spojrzenie. Wcisnął się w niebieskie rurki, a do tego założył czarne trampki i luźną, białą koszulkę, która sięgała mu prawie do połowy ud. Kroczący tuż obok niego członek zespołu wyglądał najzabawniej z nich wszystkich., przez sposób w jaki farbował włosy. Czarne, postawione na żel kosmyki odstające na wszystkie strony nie byłyby niczym dziwnym, gdyby nie niebieskie, szerokie pasemko na samym środku. Oprócz tego nie wyróżniał się niczym więcej – koszulka, jeansy, adidasy. Typowy chłopak z sąsiedztwa, w przeciwieństwie do nadpobudliwego, stylowo ubranego kolegi, który teraz kroczył dumnie między stolikami, przewracając przy okazji kilka krzeseł i robiąc przy tym uroczą, zakłopotaną minę. Jego szeroki uśmiech rzucał się w oczy. Ciekawa byłam czy kiedykolwiek ktoś miał szansę ujrzeć go smutnego, zagubionego, czy może całe życie udawał wesołego skrzata, jak na przykład Stanley. Rozczochrane włosy o kolorze ciemnego blond opadały mu zabawnie na oczy. Koszulka z flagą USA, niezbyt obcisłe rurki, łańcuch przyczepiony do kieszeni spodni i pomazane czarnym markerem trampki całkiem dobrze się na nim prezentowały. Może to przez to umięśnione ciało…
Ostatni z chłopaków, chyba najwyższy z nich wszystkich blondyn, stał nieco z tyłu, oczy miał utkwione w telefonie, kompletnie nie zwracał uwagi na to, co dzieje się dookoła. Nie zdołałam mu się bliżej przyjrzeć, bo Caroline dźgnęła mnie mocno w żebro, przez co musiałam przenieść na nią całą swoją uwagę. Uśmiechała się szeroko, jak zwykle zresztą, obserwując uważnie przybyszy. Szepnęła mi na ucho coś o przystojniakach, ale nie do końca zrozumiałam, co chciała mi przekazać, bo Ines w tym samym momencie, niemalże krzycząc, zarządziła koniec próby.
- Przerwałyście w połowie utworu – zauważył słusznie czarnowłosy, posyłając nam przyjazne spojrzenie.
Ines wzruszyła ramionami, odkładając mikrofon na stojący przy scenie stolik. Podniosła stamtąd butelkę wody i dopiero wtedy zmierzyła chłopaka wzrokiem.
- No i? – zapytała niezbyt grzecznie, odkręcając przerysowanymi ruchami butelkę.
- Skończcie, my poczekamy. Mamy czas, co nie, chłopaki? – rzucił do reszty.
Pokiwali głowami w odpowiedzi, nie odzywając się nawet słowem.
- Chcesz posłuchać? To zapraszam na koncert – odpowiedziała sucho. – Zbieramy się – zarządziła, rzucając nam porozumiewawcze spojrzenie.
Uśmiechnęłam się przepraszająco do czarnowłosego. Nie chciałam, by mieli nas za divy tylko dlatego, że nasza liderka bywała czasem zbyt pewna siebie.
- Au, ostro. – Zaśmiał się, robiąc taki ruch ręką, jakby przed chwilą porządnie się oparzył.
Ines fuknęła cicho pod nosem, zbierając zamaszystymi ruchami swoje rzeczy z podłogi i stolika. Kiedy sprawdziła po raz drugi czy wszystko wzięła, obejrzała się na nas przez ramię. Jej mina była dość zabawna, kiedy zorientowała się, że żadna z nas nie posłuchała jej rozkazu. Zaczerwieniła się lekko, zapewne zestresowana naszym nieposłuszeństwem. W końcu przez to wypadła blado przed konkurencyjnym zespołem już na samym początku znajomości. Usłyszałam gdzieś obok siebie chichot Caroline, która wreszcie ruszyła się z miejsca, by odłożyć gitarę do pokrowca. Poszłam w jej ślady, zdejmując pasek od gitary z szyi. Rozmasowałam lekko kark. Wcześniej tego nie czułam, ale nieźle obtarłam sobie skórę.
- Ej, co wy się tak stroszycie. My chcemy się tylko zaprzyjaźnić, przychodzimy w pokoju i te sprawy – wyznał chłopak z niebieską grzywką. Posłał Ines uroczy uśmiech, kiedy ona zwyczajnie próbowała zamrozić go spojrzeniem.
- Spoko, osobiście nie mam nic przeciwko – odpowiedziała Venia, zeskakując zgrabnie ze sceny.
O mały włos nie wybuchłam śmiechem, gdy stanęła wyprostowana naprzeciwko nowego kolegi. Była prawie o głowę niższa, przez co wyglądała przy nim jak dziecko. Caroline nie udało się w porę opanować i prychnęła głośno, zwracając tym samym na siebie uwagę chłopaka z flagą USA na piersi.
- Venia Carter – przedstawiła się, podając rękę przedstawicielowi fantastycznej czwórki.
- Calum Hood. – Delikatnie uścisnął jej dłoń, nie przerywając kontaktu wzrokowego. – A ci frajerzy z tyłu to moje chórki. – Zaśmiał się głośno, dość niechętnie puszczając dłoń Veni.
- Ej, nie pozwalaj sobie, sam jesteś frajer – warknął blondyn, który do tej pory tkwił z nosem w telefonie.
Wyminął chłopaka z flagą i zmierzył wzrokiem Caluma. Przez chwilę naprawdę byłam skłonna uwierzyć, że nie są w zbyt dobrych stosunkach. To wszystko było jednak jednym wielkim przedstawieniem, bo już po chwili cała czwórka wybuchła śmiechem, prawdopodobnie dając znać o swojej obecności nawet szefowi klubu, który odpoczywał w swoim gabinecie.
Minęła chwila nim zrozumiałam kto tak naprawdę stoi przede mną i gawędzi w najlepsze ze swoim zespołem. Nie widziałam Luka Hemmingsa od pierwszej klasy liceum, kiedy to wraz z rodziną zmył się z Londynu i zamieszkał w Australii, w Sydney. Dużo się przez ten czas nie zmienił. Wciąż miał to łagodne spojrzenie i nikły półuśmiech na twarzy. Blond włosy postawił na żel, tak, żeby grzywka, którą o dziwo wciąż nosił, zbytnio mu nie przeszkadzała. Jedyną zmianą jaką zaobserwowałam był styl ubierania się. Widocznie przeszedł szkolenie u chłopaka z flagą, bo nie nosił już luźnych dresów, tylko obcisłe jeansy, a zamiast długiego po kostki T-shirtu, podkoszulek i rozpiętą koszulę w kratę.
Byłam w niemałym szoku. Nie spodziewałam się, że jeszcze kiedyś go spotkam. W sumie… zawsze miałam nadzieję, że więcej go nie spotkam. W końcu to on był pierwszym obiektem moich westchnień. To on był chłopakiem, u którego nie miałam większych szans tylko przez to, że utknęłam w strefie przyjaźni. Teraz wstydziłam się spojrzeć mu w oczy, bo przed samym jego wyjazdem wyznałam mu co czuję, żeby spotkać się z uroczym uśmiechem i delikatnym podziękowaniem.
Luke wrócił wreszcie do rzeczywistości, chowając telefon do kieszeni. Zlustrował nas wzrokiem, zatrzymując się na chwilę na mojej osobie. Uroczy uśmiech, który spowodował, że w jednym z jego policzków pojawił się dołeczek, wymalował się na jego twarzy, kiedy wyciągnął rękę w moją stronę. Nie bardzo wiedziałam, co chodzi mu po głowie, jednak ze względu na stare dobre czasy zaufałam mu i chwyciłam jego dłoń. Pomógł mi zeskoczyć ze sceny, po czym zamknął mnie w żelaznym uścisku, zaskakując tym nie tylko wszystkich dookoła, ale i mnie samą. Przez chwilę stałam bez ruchu, zastanawiając się nad odpowiedzią na tak poufały gest. Po chwili odrzuciłam jednak wszystkie przeciw i kierowana argumentami za, zarzuciłam ręce na jego szyję, mocno do niego przywierając.
- Lukey, ale masz wzięcie! – Śmiech któregoś z przyjaciół Hemmingsa przywrócił mnie do rzeczywistości. Oderwałam się od niego na długość ramion i przez chwilę wpatrywałam się w te ogromne, wciąż pełne zaufania i troski niebieskie oczy.
- Minęło trochę czasu. Tęskniłem – wyznał szczerze, dotykając opuszkami palców mojego policzka.
Czułam, że się rumienię, więc spuściłam wzrok na swoje białe adidasy, jakby były teraz najciekawszymi, najbardziej oryginalnymi butami jakie w życiu widziałam. Rzeczywiście, minęło trochę czasu. Ale chyba nie dość dużo, bym zapomniała jak się czułam w jego towarzystwie. Zawsze mnie onieśmielał. Często sprawiał, że się rumieniłam, że miałam ochotę chichotać niczym małolata oglądająca filmiki z ulubionym zespołem.
Owszem, kiedy wyniósł się do Sydney, po tym, co wydarzyło się na lotnisku, trochę się ogarnęłam. Wyznałam mu miłość, na co on tylko przytaknął. To zabolało, dlatego postanowiłam, że kategorycznie wybiję go sobie z głowy. Jednak teraz, kiedy znów stał przede mną z tym szerokim bananem na twarzy, wracały do mnie te dobre wspomnienia, których nie potrafiłam się ot tak pozbyć.
- Ach, więc wy się znacie. A już miałem robić sensacje na naszym forum. Teraz historia jest zbyt prosta. – Chłopak z flagą westchnął teatralnie, robiąc smutną minę.
- Dobra, żeby nie przedłużać - zaczął Luke - ten oszołom – wskazał ręką na niebieską grzywkę – to Michael Clifford, a ten od forum to…
- Przepraszam bardzo, ale ja potrafię mówić za siebie – wytknął mu z wyrzutem chłopak z flagą, wyciągając rękę w kierunku Veni. – Ashton Irwin, miło mi.
- A ty? – dopytywała się Venia, widocznie bardziej zainteresowana osobą Luka niż reszty.
- Luke Hemmings. – Uśmiechnął się szeroko, po czym jego spojrzenie znów zostało utkwione we mnie.
- Okej, miło nam, możemy już iść? – błagalny ton Ines naprawdę mnie rozbawił.
- Nie tak prędko. Co to ma niby być, ty nas znasz, ale my ciebie nie – żachnął się Ashton, spoglądając na nią przymrużonym oczami.
- Inses Charpentier, zależy mi na czasie, więc jeśli pozwolisz… - Próbowała przemknąć obok Michaela, która złapał ją delikatnie za ramię.
- Caroline Star, gdyby ktoś pytał – mruknęła nasza gitarzystka. Do tej pory nasi nowi koledzy zdawali się nie zwracać większej uwagi na jej obecność, co chyba ją trochę uraziło. No cóż, jak zwykle to Ines znajdowała się w środku zamieszania.
- A ta piękność, to Anya Tomlinson. Wyrosłaś, wiesz? – zagadnął mnie Luke, obejmując po raz kolejny ramieniem.
- Za to ty się wiele nie zmieniłeś. Na pewno minęło już trzy lata? Jakoś nie chce mi się wierzyć – odpowiedziałam z nutką drwiny.
Przewrócił oczami, wbijając wzrok w swoich kumpli, którzy uporczywie nie dawali nam chwili spokoju, wciąż świdrując nas spojrzeniem. Skuliłam się, zdenerwowana ich natarczywością.
- To co, dotrzymacie nam towarzystwa? Na próbach na ogół nie jest nudno, więc nie powinnyście być zbytnio… - zaczął Calum. Niestety nie dane mu było skończyć.
- Czy ty masz uszy? - burknęła Ines. - Przecież dopiero co mówiłam, że mi się spieszy. Ale jak dziewczyny chcą, to niech zostaną. – Odchrząknęła znacząco, spoglądając walecznie w oczy Michaela. – Możesz mnie puścić? Ja naprawdę nie żartuję – dodała z irytacją.
Przygryzłam wargę, obserwując całe zajście. Nie wiedziałam, co w nią wstąpiło. Bywała denerwująca, ale na ogół nawet na chwilę nie traciła tego swojego uroku osobistego. A teraz… teraz była poważna, wyrachowana. Coś w niej pękło w tym momencie, w którym Caroline oznajmiła, że finał to moja zasługa. Czyżby... była zazdrosna? To by wiele wyjaśniało. W dodatku ani trochę by mnie nie dziwiło, w końcu ona założyła ten zespół, prowadzi go od pierwszej sekundy. A tu nagle zjawiam się ja, nagrywam z nimi jedno demo, żeby z marszu dostać za nie laury. Odnotowałam w pamięci, że czym prędzej muszę z nią o tym porozmawiać. Ale na osobności, inaczej to nie miałoby najmniejszego sensu, tylko bardziej by się zdenerwowała.
- Dobra, spokojnie – mruknął Michael, szybko zabierając rękę.
          Ines obejrzała się na nas z niemym pytaniem wymalowanym na twarzy. Caroline wzruszyła ramionami, a ja z Venią pokręciłyśmy głowami. Nowi znajomi przypadli nam do gustu. Najwidoczniej my im również, skoro tak bardzo chcieli nas zatrzymać. Szkoda by było nie skorzystać z okazji poznania trójki fajnych chłopaków i spędzenia czasu ze starym dobrym znajomym.
- Widzimy się jutro. Próba jest o jedenastej, nie spóźnijcie się, proszę – powiedziała na odchodne, po czym zniknęła za drzwiami klubu.
- Nie wiem, co w nią wstąpiło – wyznała Caroline. – Na ogół jest taka urocza i słodka, a dzisiaj…
- Nieważne, przejdzie jej – rzuciła Venia, ucinając temat. – To co? Pokażecie nam, co umiecie? – zapytała naszych nowych znajomych.
- Szykujecie się na występ wszech czasów! – krzyknął Luke, jak zwykle pewny siebie do granic możliwości.

Westchnęłam. Nie wiedziałam, co mnie bardziej dziwiło. To, że po tak długim czasie wciąż nie mogłam oderwać wzroku od Hemmingsa czy może to, że o dziwo on zaczął wykazywać jakieś większe zainteresowanie moją osobą. A może to, że reszta członków 5 Seconds of Summer i Y.O.L.O. zdawali się nie zauważać tej napiętej atmosfery między nami?
Uch, chyba najgorsze było to, że podświadomie, nim zdążyłam nad się powstrzymać, zaczęłam porównywać Luka do Niallera. Zaczynając od zachowania (z jednej strony słodycz i urok osobisty, z drugiej spokój ducha i pewność siebie), na wyglądzie kończąc (delikatna, chłopięca uroda konkurująca z ostrymi, męskimi rysami twarzy). Powinnam czuć się źle z faktem, że w ogóle patrzyłam na Luka w taki sposób, ale nie mogłam po prostu odpuścić. Moje myśli same automatycznie skręcały z powrotem do ślepego zaułka, w którym nie było nic więcej, tylko przeklęty Hemmings i jego zabójczy uśmiech.
Udało mi się o nim zapomnieć, kiedy zerwaliśmy kontakt po przeprowadzce. Nie zdarzyło mi się ani razu znów wracać do niego myślami. Dlaczego los musiał mi płatać figle i ponownie postawić go na mojej drodze? To takie zabawne, kiedy rozdziera się komuś duszę lawiną wspomnień?
Nawet bałam się zastanawiać nad tym, co poczułby Niall, gdyby mnie teraz widział śliniącą się na widok swojej pierwszej, nieodwzajemnionej miłości. Nieważne ile razy powtarzałam sobie, że przecież Luke już raz mnie odrzucił, to mnie w ogóle nie zniechęcało. A zachowanie Hemmingsa nie ułatwiało mi sprawy, bo przez prawie cały czas, który spędziliśmy wspólnie tego dnia, bezczelnie wlepiał we mnie swoje błękitne oczy. Gdyby chociaż wykazywał niechęć, może… może przestałabym o nim myśleć jak o potencjalnym obiekcie westchnień. Ale... przecież mówią, że stara miłość nie rdzewieje... Czy to oznacza, że pomimo wszystko jestem skazana na miłość do...
Nie! Chwila, opanuj się! Nie jesteś sama, masz już kochającą drugą połówkę, której za nic byś nie zostawiła, cichy Głos pojawił się w mojej głowie, jak zawsze, gdy miałam poważny problem do rozwiązania. Pojawienie się Hemmingsa nic nie zmienia między tobą a Niallem. Jego ciągłe wyjazdy sprawiły, że czujesz się bardziej osamotniona, ale Horan wraca już wieczorem i wszystko będzie jak dawniej.
Odetchnęłam głęboko, odwracając wzrok od sceny. Musiałam się opanować i to jak najszybciej.

~*~
Cześć wszystkim!

Omm, trochę mi zajęło nabazgranie tego rozdziału, ale w końcu jest. Miałam niemałe chwile zwątpienia odnośnie tego bloga, przez co nie wiedziałam, czy cokolwiek jeszcze uda mi się tutaj napisać, ale wreszcie zebrałam się w sobie i zdecydowałam, że teraz tego wszystkiego tak nie zostawię. Zwłaszcza, że ostatnio znalazłam trochę inspiracji i mam wreszcie pomysł na ostatnie rozdziały. Uf, planowałam pojawienie się 5SOS od dawna, dlatego w sumie cieszę się, że w końcu dotarli na miejsce.
Tak na marginesie mówiąc, to za ten rozdział chciałabym przeprosić, bo jest jakiś taki... jak dla mnie chyba trochę nijaki. Nie wiem, może to przez to, że tyle mnie tutaj nie było i ciężko było znowu wczuć się w główną bohaterkę. Ale zrobiłam co w mojej mocy, wyszło jak wyszło.

Opinie mile widziane.

Pozdrawiam wszystkich, którzy po tak długiej przerwie jeszcze czasem tu zaglądają oraz nowych czytelników, którzy w czasie tej przerwy zdążyli się zapoznać z tym, co do tej pory się działo <3

[jest już późna godzina, może być trochę błędów, które wkrótce poprawię, a obecnie nie pozostaje mi nic innego jak za nie przeprosić]

19 komentarzy:

  1. Cześć. To znowu ja. Nie masz mnie dość?
    Więc. Nie rozumiem za co Ty przepraszasz. Nie masz kompletnie za co. Ten rozdział wprowadza tyle nowego, że nic go nie zepsuje. Tyle nowych rzeczy, osób, spraw.
    Po pierwsze martwię się o Riven. Co się z nią stanie? Joy nigdy nie przekona mnie do siebie, to jasne, że się nie zmieni. Za to może bardzo zmienić Coldaw...
    Hm. 5SOS... Nie spodziewałam się ich tutaj. Ale to niezwykłe, że udało ci się ich wprowadzić w tak... naturalny sposób. Tak, myślę że to najwłaściwsze określenie. Są dwie kapele, próby, to wszystko przecież realne. Podoba mi się ten pomysł bardzo. I jeszcze An i Luke. Omg, wyczuwam komplikacje. Wraca Niall, jest Luke, jest zła Ines i w dodatku mają lecieć do Ameryki. Nic do siebie nie pasuje. Ale przecież o to chodzi. Może chłopak wyląduję w LA razem z Y.O.L.O.? ;o
    Ciekawa jestem co szykujesz, bardzo, bardzo. ♥
    Kocham, kocham ;*
    Buziaki, Twoja Klau ♥

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj, proszę Cię, jakże bym mogła mieć dosyć? Zawsze cierpliwie wyczekuję komentarza i opinii od Ciebie. Aj, no przepraszałam, bo nie byłam do końca pewna jak odbierzecie ten rozdział. Chyba nie jest źle, jak tak go czytam po tych kilku dniach od napisania. Dziękuję za miłe słowa ♥

      Usuń
  2. No nie. Tylko nie to. Jestem fanką 5S0S jak i 1D, i nie umiałabym wybrać między Luckiem a Niallem. Miało być tak pięknie, a tu proszę jeszcze Oni do kompletu. Coś czuję, że będzie się działo w następnych rozdziałach. Hah, czekam niecierpliwie ; d

    OdpowiedzUsuń
  3. kocham, kocham, kocham :3 arr :)
    Świetny doczekałam sie <3
    i czekam na kolejny c;

    OdpowiedzUsuń
  4. Świetny! Nie mogę się doczekać następnego! ;D

    OdpowiedzUsuń
  5. Zajebiste kochana :) tylko prosze, nie rob mi tego i nie rozlaczaj Nialla i Anns :( tak bardzo ich kocham :(

    OdpowiedzUsuń
  6. Jak zawsze świetny. Niesamowicie piszesz.

    OdpowiedzUsuń
  7. 19.01, miałam przeczucie, że coś nowego tu znajdę. Jednak zajrzałam dopiero wczoraj, w dodatku na telefonie. Śmiałabym się, gdyby Ines powiedziała Niallow, że jego dziewczyna śliniła się do kogoś innego, no potem bym ją zabilą. Jeśli Anns zostawi Nialla zostanę tą psychopatką, która wchodzi do opowiadania i zabija guwną bohaterkę. Boże!!!! 5SOS!!! Kocham ich, no 1D też, o boziu... powiedz jeszcze że słuchasz The Vamps to umrę!
    Dzięki za komętaż, u mnie. Moja przyjaciółka do mnie dzwoni i mi mówi że jedna babka, której skomentowałam bloga do na zaglądneła i zosgawiła koma... byłam w niebo wzięta, zwłaszcza,że nie podałam adresu do mnie... pomyślałam, że nie będę dziękować u mnie, tylko tu...
    Prosze nie kończ tego opowiadania nigdy. To jest moja jedyna ucieczka od rzeczywistości.
    Dzięki za poprawkę, obie jesteśmy dys, ja wymyślam co jeszcze zrobić, Likier to reaizuje.
    Rozdział... wiele emocji, sama już nie wiem z kim Anns rzeczywiście powinna być , z jednej strony, Ni jest taki kochany i uroczy (zwłaszcza zazdrosny), no ale, stara miłość nie rzewieje, prawda? Mimo wszystko odnoszę wrarzenie, że Luke ją skrzywdzi, niewiem czemu...
    Jeśli będzie trzeba poczekam nawet miesiąc (jednak wolałabym mniej) na nexta.
    Wiśnia

    OdpowiedzUsuń
  8. Co ty w ogóle wygadujesz? NIJAKI? SERIO? Ten rozdział jest super kochana! Tylko jedna rzecz mi nie pasuje... Ten LUKE. Błagam! Niech Anya zostanie z Niallem, proszę!

    OdpowiedzUsuń
  9. kurcze,mam nadzieje że niall i anya będą razem i nikt im nie zaszkodzi.czekam na next

    OdpowiedzUsuń
  10. Nie wiem, który z twoich blogów jest jakimś głównym, którego piszesz najczęsciej, więc zostawiam komentarz tutaj ;) Zrobiło mi się bardzo miło, gdy przeczytałam twoją opinie u mnie, choc śmiałam się, że jest pod rozdziałem 10, a nie tym aktualnym, 18 ;p bo przez przypadek go zauwazyłam ;)

    Bardzo chętnie zabiorę się za czytanie twoich opowiadan, narazie przeczytałam fragmencik z cassie-and-one-direction, ale mam zamiar przeczytac resztę i oczywiście skomentuje ;)
    Pozdrawiam
    Kailaa z http://wysypisko-marzen.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej! :) Oj, kochana, chyba pomyliłaś autorki, nie prowadzę cassie-and-one-direction :(

      Usuń
    2. Hym, dziwne w takim razie przepraszam...
      No, ale miło mi że tu trafiłam, bo ogarnęłam troszkę i mi sie podoba ;p wiec pewnie zostanę na dłużej ; )

      Usuń
    3. Zdarza się. W takim razie się cieszę, że tutaj trafiłaś. Takim czy innym sposobem, witam w moich skromnych progach ;)

      Usuń
  11. Świetny rozdział! Uwielbiam czytać to opowiadanie! :)
    Czyżby Nialler miał konkurencje? :> Czekam na kolejny! :)

    OdpowiedzUsuń
  12. No! W końcu udało mi się dotrzeć w pełni na niewolników, yay. Riven i Jo, to temat który moim zdaniem nie brzmi za dobrze. Więc wcale nie dziwie się, że panna Tomlinson zastanawia się nad wszystkim dokładnie.
    Ines wydaje się być naprawdę zazdrosna, o to że bohaterka przyczyniła się do tak ważniej sprawy, trochę szkoda że tak to przyjęła, bo raczej ukazuje się jej niezbyt miły charakterek. No i 5sos? I Luke przyjaciel, trochę mnie zaskoczyłaś tym bardziej, że nie wydaje się on być jakoś bardzo obojętny dziewczynie. Rozumiem, że w następnym będzie Nialler, więc cóż. Nie pozostało nic innego, jak czekać z utęsknieniem. Weny Marti! :*

    OdpowiedzUsuń
  13. Woow rozdział na prawdę niesamowity! Dlaczego nie znalazłam tego bloga wcześniej?! Będę cię odwiedzać o wiele częściej i mam nadzieję, że następny rozdział dodasz jak najszybciej. Tym czasem zapraszam też do siebie. Kto wie może spodoba ci się i zostaniesz na dłużej x http://i-and-five-boys.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  14. Twój blog został nominowany przeze mnie do Liebster Award. Więcej informacji w poście: http://olkalolka-mylifemyworld.blogspot.com/2014/02/liebster-award.html

    OdpowiedzUsuń
  15. Nie będziemy się rozpisywać, bo i tak nie wyrazimy naszego zachwytu. To jest cudowne masz wielki talent. Bardzo spodobał nam się twój styl pisania. Życzymy dalszej weny i wszystkiego dobrego. Buziaki :**

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za opinię! To wiele dla mnie znaczy!