Rozdział VIII: Przecież zrozumie

Muzyka

            Obserwowałem szatynkę w milczeniu. Była w swoim żywiole. Kreśliła na kartce papieru kolejne litery, układające się w słowa, które miały tworzyć jej kolejny singiel. Ruchy nadgarstka dziewczyny były tak delikatne i dystyngowane, jak gdyby pisała list do samej królowej. Każdy zawijas dociągnięty był do końca – na białym papierze nie było miejsca na harmider, tylko na perfekcję.

            Dzięki temu, że panna Lovato przeniosła się do całkiem innego świata, mogłem się spokojnie przyjrzeć jej osobie. Niepewnie zerknąłem w jej oczy przepełnione spokojem i determinacją. Tęczówki dziewczyny tego wieczoru przybrały odcień czarnej smoły. Przez dokładnie nakreślone ciemną kredką linie jej oczy zdawały się być większe niż zazwyczaj. W dodatku kaskadę długich rzęs przyciemniła tuszem do rzęs, co dawało jeszcze lepszy efekt. Policzki delikatnie przykryła rozjaśniającym pudrem, dzięki czemu wyglądała, jakby naprawdę promieniała dobrą energią. Prosty nos tworzył idealną linię z wydatnymi ustami, pomalowanymi na ciemną czerwień. Włosy spięła w wysoki, koński ogon, tylko po to, by nie przeszkadzały jej w pisaniu.

            Na jej twarzy malował się wyraz skupienia. Ściągnęła brwi i mocno przygryzła dolną wargę, starając się nie popełniać niepotrzebnych błędów. Po chwili na ustach Lovato pojawił się półuśmiech. Machinalnie odwróciłem wzrok. Miałem nadzieję, że nie zostałem przyłapany na gorącym uczynku. Nie chciałem, by wiedziała, że ją obserwuję. Dziewczyna nic nie powiedziała. Nawet nie zaszczyciła mnie jednym spojrzeniem, po którym mógłbym poznać, o czym myśli.

            Siedzieliśmy na dywanie w hotelowym pokoju Demi, który tak naprawdę nie różnił się niczym od pomieszczenia, w którym tymczasowo mieszkałem. Pod ogromnym oknem, przysłoniętym granatowymi zasłonami, znajdowało się również spore, idealnie zaścielane przez pokojówkę łóżko. Naprzeciwko łóżka, na ścianie, wisiał plazmowy telewizor, w którym – choć odbierał prawie wszystkie dostępne kanały – wciąż nie było nic ciekawego do oglądania. Pod telewizorem znajdywała się duża komoda, w której spokojnie można by upchać wszystkie swoje rzeczy. Jednak nie trzeba było nawet próbować, bo tuż obok znajdowała się ogromna szafa wykonana z tego samego, białego drewna, co reszta mebli.

            - Utknęłam. – Jej cichy, aczkolwiek dość stanowczy głos sprowadził mnie z powrotem na ziemię.

            Nigdy wcześniej nie komponowałem z innym artystą. Nie licząc chłopaków, to tak naprawdę nigdy wcześniej z nikim nie komponowałem utworów. Czułem się zaszczycony, że Demi zaprosiła mnie do pomocy. Chciała, bym w razie problemów pomógł jej ruszyć naprzód. Przy naszym pierwszym spotkaniu dowiedziałem się, że dziewczyna ma tendencje do zacinania się w środku pisanych przez siebie dzieł. Opowiadała, że ma mnóstwo piosenek, na które w pewnym momencie… traciła pomysł.

            - Co? – zapytałem, nie do końca wiedząc, co do mnie powiedziała.

            - Utknęłam w drugiej zwrotce – pożaliła się.

            - Mogę zobaczyć…? – Wyciągnąłem rękę w stronę notatnika, rzucając jej pytające spojrzenie.

            Pokiwała ochoczo głową w odpowiedzi.

            Siedzieliśmy po turecku, naprzeciwko siebie. Musiałem odwrócić zeszyt o sto osiemdziesiąt stopni, by rozczytać pismo dziewczyny. Cóż, nie opanowałem jeszcze umiejętności czytania do góry nogami.

            Przeleciałem wzrokiem po kartce, zagłębiając się w tekst i interpretując go na własny sposób. Wcześniej nie miałem pojęcia o czym była ta piosenka. Nie potrafiłem zajrzeć do głowy Lovato i odkopać wszystkich potrzebnych do jej napisania myśli. Na temat utworu nie odezwała się nawet słowem, ale mimo to… wydawało mi się, że zrozumiałem ogólne przesłanie i podłapałem jej tok myślenia bez zbędnych przeszkód.

                Never break a sweat for the other guys

                 When you come around I get paralyzed

                 And every time I try to be myself… 

            - Matko… - zacząłem, otwierając szerzej oczy.

            - Aż tak źle?! – Głos dziewczyny podskoczył niemal o oktawę. Moje zdanie naprawdę wywierało na nią aż tak wielki wpływ?, zapytałem siebie w myślach.

            - Chyba raczej „aż tak dobrze”! – powiedziałem, posyłając szeroki uśmiech w jej kierunku. Odetchnęła z ulgą, z ukosa patrząc na swoje, jeszcze nie skończone, dzieło. – Nie sądziłem, że… będzie taka emocjonalna. Dopiero zaczęłaś... już druga zwrotka i… Coś takiego… - kontynuowałem, zachwycając się talentem dziewczyny.

            W myślach zacząłem szukać zdania, które wpasowało by się na to puste miejsce, w którym urwała szatynka. Naprawdę chciałem jej pomóc. W jakikolwiek sposób przyczynić się do powstania jej nowego singla.

            Minęło dobrych kilka minut. Demi zaczynała się już denerwować. Byłem pewny, bo zawsze, kiedy się denerwowała, zaczynała przeklinać pod nosem. I tym razem nie szczędziła sobie niecenzuralnych słów.

            - It… it comes out wrong – zaczęła Lovato, przeciągając wyrazy, próbując dołożyć nowe, z których ułożylibyśmy coś sensownego.

            - It comes out wrong, - podłapałem jej zdanie i w szybkim tempie dorzuciłem drugą połowę, nim zapomniałem własnych myśli – like a cry for help.

Muzyka

            Dziewczyna rzuciła się na notatnik niczym drapieżca na wypatrzoną zwierzynę. Nie zastanawiając się już nad tym, czy zapisała to zdanie równie perfekcyjnie, jak poprzednie, nabazgrała kilka słów. Na jej twarzy zagościł ogromny uśmiech. Wiedziałem, że była dumna z tego, iż pokonała barierę, przez którą tak często się poddawała.

            - Jesteś genialny – wykrzyknęła uradowana. – Wyobrażasz sobie, co by to było, gdybyśmy napisali razem jakiś kawałek? Numer jeden na listach przebojów – murowany! – zaśmiała się perliście, rzucając mi się na szyję.

            Przez kilka sekund siedziałem sparaliżowany. Nie bardzo wiedziałem, co powinienem robić. Czułem się głupio, trzymając w ramionach inną dziewczynę, niż Ans. Nawet, jeżeli ową dziewczyną była zwykła kumpela ze świata show biznesu. Niemrawo poklepałem szatynkę po plecach. Nie bardzo miałem ochotę na przytulanie, jednak równocześnie nie chciałem zranić uczuć dziewczyny, bądź w jakikolwiek sposób sprawić, by poczuła się niezręcznie w moim towarzystwie.

            Szybko się ode mnie odsunęła, powracając w skupieniu do kreślenia kolejnych linijek na nieco pomiętym już papierze. Zamyślony wpatrzyłem się w czyste, błękitne niebo za oknem. Pływały po nim białe chmurki, niczym statki po spokojnym oceanie. Podobał mi się ten widok. W pewnym sensie… uspokajał mnie. Serce bowiem wciąż tłukło mi się w piersi przez sytuację, w której znajdywałem się chwilę wcześniej. W głowie cały czas miałem obraz mojej jasnowłosej piękności. Z jej twarzy pomału znikał uśmiech, który zastępował grymas bólu pomieszanego z niesmakiem i wściekłością.

            Z zamyślenia wyrwały mnie pierwsze dźwięki „Kill Your Heroes” – utworu nagranego przez Awolnation. Wciąż w lekkim szoku, spojrzałem na wyświetlacz. Anya miała naprawdę ciekawe wyczucie czasu. Zawsze dzwoniła wtedy, kiedy działo się coś bardzo złego, lub niesamowicie dobrego.

            Czy w ogóle była jakaś „sprawa z Demi”?, skarciłem się w myślach za swoją wybujałą wyobraźnię.

            Już miałem nacisnąć zieloną słuchawkę, gdy wyczułem na sobie wymowne spojrzenie szatynki. Ściągnąłem brwi w niemym wyrazie zapytania. Jako że wciąż nie rozumiałem wiadomości, którą przekazywała mi wzrokiem, dziewczyna musiała wysilić się na konkretną wypowiedź.

            - Nie odbieraj. Przecież zrozumie, że jesteś zajęty – powiedziała sztywno, po czym wróciła do bazgrania na papierze.

            Uniosłem brwi do góry i zacisnąłem wargi w wąską linię. Nie rozumiałem, dlaczego nie powinienem był odbierać telefonu od swojej dziewczyny. Przecież nie byłem chwilowo potrzebny przy pracy. Demi się odblokowała, a ja znów mogłem tylko obserwować jej poczynania. Z drugiej strony, czego bym nie robił „w pracy”… zaprosiła mnie do niej szatynka, więc… Może odbieranie nie służbowego telefonu było nietaktowne?

            - Tak… Masz rację. Przecież zrozumie. Oddzwonię do niej jak skończymy – szepnąłem bardziej do siebie, niż do towarzyszki.

            Próbowałem ukryć zawiedzenie i smutek pod maską profesjonalizmu i zaangażowania w to, co robię. Jednak nie potrafiłem oprzeć się pokusie i spojrzałem na tarczę zegara, wiszącego tuż nad drzwiami wejściowymi.

            Dochodziła dwudziesta pierwsza.

            Anya najprawdopodobniej dzwoniła po to, by powiedzieć dobranoc, pomyślałem. Czyli chyba raczej nie skontaktuję się z nią wcześniej, niż jutrzejszego ranka. 

            Westchnąłem przeciągle, nie zwracając uwagi na pochylającą się nad swoją pracą dziewczynę.

            Byłem zły na siebie. Byłem zawiedziony. I wcale nie chciałem tego ukrywać. 

Muzyka

            Było już grubo po północy, a ja wciąż nie mogłem spać. Nie wiedziałem, czy to przez to, co wydarzyło się poprzedniego dnia, czy dlatego, że to była pierwsza noc od ponad roku spędzona w pokoju, w którym na drugim łóżku nie było Harry’ego. Doszedłem do wniosku, że przyzwyczaiłem się do miarowego oddechu Hazzy i cichego pochrapywania po ciężkim dniu, albo po ostrej imprezie. Dodatkowo Malik nie dawał mi zmrużyć oczu na dłuższą chwilę, bo co minutę, jak w zegarku, wybuchał głośnym śmiechem i oślepiał mnie światłem z ekranu jego komórki. To nic, że odwróciłem się do niego tyłem – w pokoju i tak było za jasno.

            - Zayn, cholera jasna, daj mi spać! – warknąłem, podnosząc się na chwilę, tylko po to, by wyciągnąć spod głowy poduszkę i narzucić ją sobie na głowę.

            - Przecież nie trzymam cię na siłę na nogach, nie moja wina, że jesteś taki drażliwy – odburknął. Słyszałem, jak bez zawahania skrobie kolejnego SMS-a do tajemniczej osoby.

            Skoro nie mogłem spać, mogłem przynajmniej zająć czymś swój umysł. Podniosłem więc róg poduszki i zerknąłem na szeroko uśmiechniętego Malika. Zmarszczyłem brwi, zastanawiając się, kim mogła być dziewczyna, z którą pisał od prawie dwóch tygodni. Byłem pewny, że była to dziewczyna. Inaczej nie szczerzył by się jak idiota do sera.

            Wyczuł, że mu się przyglądam. Spojrzał na mnie, unosząc brwi wysoko w górę. Przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem. Ja próbowałem rzucić mu nieme pytanie, a on dziarsko pokręcił głową, co miało oznaczać, że na pewno niczego się nie dowiem. Zrobiłem najsmutniejszą minę, jaką tylko potrafiłem zrobić i jeszcze raz zerknąłem w czekoladowe tęczówki Mulata.

            - Nie powiem ci, Louis. – Jego telefon za wibrował, oznajmiając że nadeszła kolejna wiadomość. Malik mrugnął do mnie porozumiewawczo. Nie wiedziałem czy chciał mnie zdenerwować, czy może zrobił to odruchowo.

            Obserwowałem szybkie ruchy kciuków chłopaka. W mgnieniu oka napisał wiadomość do nieznajomej, przejechał wzrokiem po tekście i nacisnął klawisz „wyślij”. Nie wydawał się być już taki radosny, jak wcześniej. Teraz był skupiony, zastanawiał się nad tym, co pisał. Z kolejną wiadomością zeszło mu dłużej. Widziałem zdziwienie i roztargnienie w jego oczach. Odłożył na chwilę telefon na swoje kolana. Podniósł się do pozycji siedzącej i oparł się plecami o chłodną ścianę. Przeczesał palcami, jeszcze lekko wilgotne, włosy, wolne od żelu i tony lakieru.

            - Nikt nie może wiedzieć, kim ona jest. Nienawidzilibyście mnie za to przez długi czas – powiedział cicho, musiałem nieźle wytężyć słuch, by cokolwiek wy słyszeć z jego szeptu. – Zwłaszcza ty, Lou – dodał po chwili namysłu.

            Ściągnąłem brwi, myśląc nad wypowiedzią Malika. Dlaczego miałbym go nienawidzić za to, z kim pisze? Pytałem, bo musiałem zająć czymś swoje myśli. Tak naprawdę, to wcale nie byłem aż tak bardzo ciekawy. Ale teraz… Teraz, kiedy Zayn powiedział, że nikt nie może się dowiedzieć… Myśli o tajemniczej Malikowej dziewczynie zajęły mój umysł w ułamku sekundy.

Nie wiedzieć czemu, pomyślałem o Eleanor. Czy możliwe było, by przyjaciel zarywał do mojej dziewczyny? Nie, nie, nie, pomyślałem, on by mi tego nie zrobił. Szybko odrzuciłem niemiłe wizje, kłębiące się na dnie umysłu. Moim kolejnym strzałem była Anya. Może Malik czuł coś do mojej siostry? Często kręcił się koło niej. Z chęcią jej pomagał, gdy Nialla nie było w pobliżu.

            Mogłem zastanawiać się nad uczuciami Zayna, bo chłopak zawsze był skryty i nie rzucał słów na wiatr. Nie mówił niczego, czego nie był pewny na sto procent. Ani niczego, co mogłoby skrzywdzić osoby trzecie. W tym przypadku Nialla.

            Na szczęście mogłem całkowicie wykreślić tę myśl, gdyż byłem w stu procentach pewny co do uczuć Any. Zresztą, nie tylko ja. Wszyscy widzieliśmy jak bardzo zżyli się z Niallem. To była miłość i chyba każdy z nas rzuciłby się jej na ratunek, gdyby coś zaczęło się psuć. Nawet Zayn.

            Przez Malika pomału zapominałem o Harrym. Dzięki temu, nie zdając sobie z tego sprawy, zacząłem zasypiać. Ostatnie, co pamiętałem, to urywki słów Zayna. Chyba rozmawiał przez telefon. Szeptał.

            - Wiem, wiem… Przepraszam cię za to… Nie mogę, nie mogę im powiedzieć… Jeżeli chcesz to zakończyć… Tak. Wiesz, że tak… - westchnął. – Ulżyło mi… Dobrze wiesz, że mi przykro… Nie chciałem, by to tak wyszło… Dobrze, cieszę się… Tak…

            Zasnąłem, usypiany przez szept przyjaciela.

~*~ 

Cześć kochane!

Ale nawaliłam! Chyba jak nigdy. Prawie trzy tygodnie bez rozdziału? Ktoś się stęsknił? No cóż, wróciłam jak najszybciej mogłam. Niestety szkoła nie daje mi dłuższej chwili wytchnienia i nie nadążam nie tylko z pisaniem, ale także z nadrabianiem Waszej twórczości. Ale postaram się to wszystko ze sobą pogodzić. Szkoda tylko, że doba ma 24h, a nie więcej. 

No cóż, rozdział troszeczkę krótszy niż poprzednie. Pod koniec... zwyczajnie zabrakło mi siły i chęci. A jak nie ma chęci, to wychodzą rozdziały godne pożałowania, dlatego wolałam dodać to, co w miarę wyszło. Opinie mile widziane :3

Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego dobrego!