29 listopada 2013

Rozdział XVI: Nowy autorytet


            Przewróciłam się na bok, nie odrywając oczu od ekranu telefonu. Nialler już ponad dwadzieścia minut siedział w łazience, a ja biedna nie miałam co z sobą zrobić. Prawda, mogłam po prostu skorzystać z jednej z trzech innych w tym wielkim domu, ale najzwyczajniej w świecie mi się nie chciało - z rana bywam strasznie leniwa. Ściskałam więc w ręce komórkę i z prawdziwym zaciekawieniem przeglądałam wpisy na Twitterze. Fani Nialla naprawdę przejmowali się naszym związkiem. Nie wiedziałam czy powinno mnie to cieszyć, czy może powinnam się wystraszyć. W końcu ingerowali w nasze prywatne sprawy. Po dłuższym zastanowieniu doszłam jednak do wniosku, że nawet gdybym próbowała to zmienić, nic by z tego nie wyszło. Oprócz tego, że są oddani, potrafią być również uparci. Jak sam Niall Horan.
            Kilka minut później usłyszałam cichy trzask zamykanych drzwi. Przeniosłam wzrok z jakże pasjonujących tweetów na twarz blondyna. Jak zwykle gościł na niej uśmiech od ucha do ucha, który naprawdę był zaraźliwy.
            - No wreszcie, siedzisz tam dłużej niż ja - mruknęłam, odkładając telefon na szafkę nocną. Długo nie potrafiłam udawać zdegustowanej, uśmiech dosłownie cisnął mi się na usta. Musiałam wyglądać komicznie kiedy próbowałam go powstrzymać, bo Niall wybuchnął śmiechem.
            Blondyn nachylił się nade mną, cały czas perfidnie się uśmiechając. Przewidziałam jego następny ruch, dlatego szybko podniosłam się do pozycji pół siedzącej i spojrzałam na niego przymrużonymi oczami. Przyłożyłam palec do jego ust, kręcąc głową.
            - Najpierw poranna toaleta - mruknęłam, wyślizgując się z potrzasku jaki wokół mnie stworzył własnymi ramionami.
            Obserwowałam jak z jego twarzy schodzi uśmiech. Westchnął, po czym dosłownie runął na łóżko, nie patrząc na mnie nawet przez sekundę. Świetnie, niech się obrazi na chwilę przed wyjazdem, na pewno nam obojgu będzie później miło wspominać te chwile. Wahałam się przez chwilę, jednak skierowałam swoje kroki do łazienki. Przecież nigdzie nie ucieknie...
            Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Naburmuszyłam się. Właśnie dla tego od razu chciałam zwiać do łazienki, ale Horan musiał oczywiście pokrzyżować moje plany. Szkoda, inaczej nie musiałby się teraz męczyć z ciągle powracającym obrazem rozczochranej Anyi Tomlinson z lekko rozmytym makijażem. Wczoraj... to znaczy dzisiaj rano nie zdążyłam go zmyć. Jakoś... tak wyszło.


            Trzasnęłam drzwiami od łazienki. Przez chwilę wydawało mi się, że Nialler zasnął, bo zastałam go w dokładnie takiej samej pozycji, w jakiej wcześniej go zostawiłam. Myliłam się. Spojrzał na mnie przez ramię z nieco zdziwioną miną.
            - Nie wierzę, że powiedziałaś, że siedzę tam dłużej niż ty - mruknął.
            - Jeżeli chcesz, to mogę tam... - zaczęłam, ale brutalnie mi przerwał swoim NIE. Zaczęłam się śmiać, gdy niezgrabnie próbował wydostać się z sideł wciąż niezłożonej pościeli. Gdy w końcu twardo stanął na ziemi, uśmiechnął się i poprawił jak zwykle idealnie ułożone na żel włosy. Przekrzywiłam głowę, dokładnie mu się przyglądając.
            - Co, już ci się nie podobam, skarbie? - zapytał, zakładając ręce na pierś.
            Moje równo wymodelowane brwi uniosły się ku górze. O czym on mówił?
            - Masz taką minę, jakbyś zaraz chciała strzelić mnie w twarz - powiedział, śmiejąc się cicho.
            - Po prostu dawno nie widziałam cię bez... tego. - Wskazałam na jego grzywkę wysoko podniesioną do góry. Pokiwał głową w zamyśleniu.
            - Czyli już ci się nie podobam - odpowiedział, zaciskając wargi.
            - To nie moje słowa - broniłam się.
            - I w dodatku nie zaprzeczasz - stwierdził, poprzedzając swoje słowa westchnieniem.
            Pokręciłam głową. Przez sekundę zachowywał się aż nazbyt spokojnie, przez co naprawdę zaczęłam się bać, że zrobiłam coś nie tak. Ujęłam jego twarz w dłonie. Chwilę czekałam, dokładnie przyglądając się jego reakcji. Pozostał bierny, co znaczyło, że przeszedł w stan mam "focha", staraj się bardziej.
            Wkurzający, humorzasty, czasem nie do zniesienia... ale wciąż mój. Uśmiechnęłam się na tą myśl i bez ostrzeżenia zaatakowałam niallerowe usta. Dosłownie zaatakowałam, bo łapczywie się w nie wpiłam, z marszu przygryzając jego wargę. Chyba był w szoku... wnioskowałam po tym, że od razu otworzył usta, chwiejąc się lekko na nogach. Kiedy odzyskał możliwość myślenia, mocno złapał mnie w pasie. Wystraszyłam się, gdy na chwilę straciłam kontakt z podłożem. Dopiero kiedy poczułam jak ugina się pod nami miękki materac zrozumiałam, że Nialler w końcu przejął kontrolę. Na to liczyłam. Jęknęłam, gdy poczułam jego delikatne usta na szyi. Po moim ciele przeszedł ciepły dreszcz.
            Czy ja umarłam? Byłam już w niebie?

*

          - O której masz samolot? - zapytałam, przerywając całkiem miłą dla moich uszu ciszę.
          Rozchylił lekko powieki, by spojrzeć na elektroniczny zegarek stojący na szafce nocnej. Parsknął śmiechem, tym śmiechem, który tak kochałam i z powrotem wygodnie ułożył się na łóżku, mocniej mnie do siebie przytulając. Nie przestawał smyrać mnie po plecach, co działało na mnie nadzwyczajnie kojąco. Uśmiechnęłam się, pierwszy raz od dawna naprawdę byłam odprężona, spokojna, kompletnie nie obchodziły mnie już ani moje, ani cudze problemy. Czasem to miłe móc sobie pozwolić na bycie egoistą. Och, jak bardzo chciałabym, by ta chwila trwała wiecznie. Oczywiście właśnie przez moje ciche modły magiczny nastrój roztrzaskał się w proch już w następnym momencie.
            - Tak jakby... już miałem - odpowiedział spokojnie.
            Delikatnie się poderwałam i uważnie zlustrowałam go spojrzeniem. Myślałam, że żartował, jednak wydawał się aż nadto poważny.
            - Spóźniłeś się na samolot? Przeze mnie? - dopytałam, choć przecież dobrze znałam odpowiedź. - I co teraz?
            Prychnął.
            - Dostanie mi się po głowie jak nic. Ale co zrobić, czasu nie cofnę, polecę następnym. - Przyciągnął mnie bliżej siebie, ułożyłam głowę na jego torsie i spojrzałam w jego oczy. Jak on mógł zachowywać spokój, kiedy właśnie zawalił obowiązki? - Nie bój się, nie obchodzi mnie, co mi powiedzą. Każda minuta z tobą jest tego warta - szepnął.
            - Ale...
            - Nie ma żadnego ale. Teraz jesteśmy my, okay? - zapytał.
            Kiwnęłam głową w odpowiedzi. Próbowałam przyjąć podobną do niego postawę, chociaż w środku zżerało mnie poczucie winy. Może właśnie chłopakom walił się na głowę grafik, bo nam zachciało się spędzić razem trochę więcej czasu? Coś za dużo tego egoizmu w ostatnim czasie...
            - Mam do ciebie sprawę - zaczął już całkiem na poważnie. Skrzywiłam się. Jeszcze tego brakowało, żeby zaczął mnie teraz, na przykład, namawiać na ten cały wyjazd do jego rodziny. Albo prosić o wyruszenie z nim i resztą w trasę do Ameryki. Przymknęłam powieki, czekając na rozwinięcie złotej myśli. - Wiesz... uch... bo ja właściwie nie zerwałem do końca przyjaźni z Lovato. Czekaj! Nie przerywaj, daj mi dokończyć. - Skrzywiłam się. No, wspomnienie o Demi w takiej chwili nie było dobrym pomysłem. - Wyjaśniliśmy sobie to i owo, ona dobrze wie, że nigdy, przenigdy bym cię dla niej nie zostawił... choć nie powiem, to ją trochę uraziło... - No, dobra, tym akurat udało mu się mnie rozbawić i atmosfera trochę się osłabiła. Prędzej czy później i tak musieliśmy przez to przejść... - Ale zrozumiała. Dlatego... no, ona chciałaby cię osobiście przeprosić. Zanim wróci do USA, będzie z nami na jednym koncercie w Londynie, może mogłabyś wtedy z nią porozmawiać...?
            Zatkało mnie. Czy mogłabym z nią porozmawiać? Moja pierwsza myśl, to ,,nie, nie, nie!", ale... po chwili zastanowienia... W pewnym sensie byłam ciekawa, co konkretnie chciała mi powiedzieć. Nie byłam pewna co do wielkich przeprosin, jakoś nie pasowało mi to do jej osoby... Ale po czym niby mogłam to ocenić? Przecież nawet jej osobiście nie znałam. Cóż, po konflikcie na tle Aniall-Nemi jakoś nie widziało mi się spędzać czasu sam na sam z Demi.
            Czułam na sobie natarczywy wzrok Horana. Jemu pewnie na tym cholernie zależało. Czasem był taki naiwny... że Demi naprawdę będzie trzymać łapy z daleka od niego? Że jeszcze we trójkę zostaniemy przyjaciółmi po tym, jak Lovato wygłosi swój wielki monolog przeprosinowy?
            - Dobrze, porozmawiam z nią, ale od razu mówię, żebyś nie robił sobie jakichś wielkich nadziej, że nagle zostaniemy najlepszymi przyjaciółkami czy coś w tym rodzaju...


            - Mam nadzieję, że doceniasz nasz wysiłek - z marszu rzucił Stanley, wpakowując mi się do mieszkania zaraz po moim otworzeniu przed nim drzwi. Dobrze, że chociaż nie zapomniał zapukać, co raz już mu się zdarzyło. Moje przerażenie, kiedy ktoś zaczął tłuc się naczyniami w kuchni... dla niego to cały czas zabawna, niezapomniana chwila. Dla mnie już niekoniecznie...
            - Truł mi o tym całą drogę. Po prostu powiedz, że tak, bo nie da ci spokoju - dodała całkiem poważnie Riven, bezczelnie wpychając się przed przyjacielem.
            Uśmiechnęła się do mnie szeroko i rozejrzała się po salonie. Podziwiała swoje dzieło, jakim było posprzątanie całego parteru wraz ze Stanem i kilkoma znajomymi z klasy. Nie powiem, byłam zdziwiona kiedy po południu zeszłam na dół po wodę, szykując się psychicznie na przeżycie szoku po ujrzeniu bałaganu, który teoretycznie powinna zostawić banda nastolatków po imprezie, a tu... taka miła niespodzianka. Wszystko elegancko poodkładane z powrotem na półki, okruchy wyzbierane co do jednego, plam na dywanie prawie nie było widać. Zaoszczędzili mi sporo czasu.
             - Dzięki, naprawdę jestem wdzięczna, słowo harcerza.
             Stanley przyglądał mi się dokładnie przez chwilę. Myślałam, że próbuje sprawdzić czy mówię prawdę, on jednak zwrócił uwagę na coś kompletnie innego. Coś, czego zwyczajnie zapomniałam zakryć.
            - Ive, mam dla ciebie zagadkę - zwrócił się do Coldaw, która teraz szperała w lodówce w poszukiwaniu czegoś do picia. Przynajmniej to zrozumiałam z jej cichego mamrotania. Ciekawe, czy męczyła ją ,,susza" po poprzedniej nocy? Dziwne, że mnie jakoś nie bardzo...
            - Dawaj, tylko nie krzycz, idioto - warknęła, wyłaniając się zza drzwiczek lodówki z upragnioną butelką wody.
            Nie zauważyłam tego wcześniej, ale między nimi zdążyła się utworzyć jakaś dziwna więź, która chyba działała na zasadzie tych z rodzaju brat-siostra, gdzie jedno obraża drugie, ale nie da go tknąć palcem obcemu. Cóż, dobrze, że zostawili za sobą tę całą sprawę z miłością.
            - Po czym poznać, że Niall Horan wrócił do Londynu? - zapytał, a moje serce zabiło dwa razy mocniej na wspomnienie imienia blondyna. Czy powinnam się martwić tą całą zagadką?
            - No, nie wiem. Po czym? - Riven naprawdę zainteresowała się odpowiedzią, bo odstawiła do płowy już pustą butelkę na stolik i spojrzała na przyjaciela tymi czarnymi, ogromnymi oczami.
            - Po malinkach na ciele Anyi - zaśmiał się z własnego żartu.
            Zaczerwieniłam się lekko, spuszczając głowę. Bardzo zabawne.
            Riven przez chwilę walczyła sama ze sobą. Widocznie nie wiedziała czy może śmiać się z tematów dotyczących mnie i Horana, jednak widząc delikatny uśmiech na mojej twarzy, nie wytrzymała. Wybuchnęła śmiechem dwa razy głośniejszym, niż ten stanleyowski.
            - Ans? - Usłyszałam pytający głos Nialla, który najwyraźniej połapał się, że mamy niespodziewanych gości. A przynajmniej wydawało mi się, że to właśnie głośny śmiech przyjaciół sprowokował go do zejścia na dół. Po raz kolejny tego dnia się myliłam.
            Niall zabiegł po schodach z dziwną, dość agresywną jak na niego miną. Dawno nie widziałam go tak zdenerwowanego jak w tej chwili. Zastanawiałam się, co mogło być przyczyną jego nagłej zmiany humoru. Przecież wszystko wydawało się... Chwila. Dostrzegłam w jego ręce mój telefon. Z tej perspektywy mogłam tylko domyślać się, że chłopak przeczytał jakieś wiadomości tekstowe. Ciekawe co doprowadziło go do białej gorączki. W końcu najciekawsze SMS-y wymieniałam właśnie z nim.
            - Po co ci mój telefon? - zapytałam, ignorując jego wymowne spojrzenie. Zdawał się nie zauważać moich przyjaciół stojących tuż obok nas. Był zbyt zaabsorbowany komórką.


            - Co to jest? - odpowiedział pytaniem na pytanie. Skubaniec nawet nie zwrócił uwagi na ten drobny szczegół jakim był fakt, że trzymał w ręce moją własność.
            Wręczył mi sprzęt do ręki. Przejrzałam wzrokiem wiadomość, której o dziwo do tej pory nie widziałam ani razu. Musiała przyjść zaledwie kilka minut wcześniej, kiedy spokojnie robiłam sobie kawę w kuchni. Adresatem był obecny wśród nas Bleach, który teraz rzucał mi pełne paniki spojrzenie. No tak, Niall nie miał jeszcze tej przyjemności, nigdy nie rozmawiał ze Stanleyem, znał go tylko z moich opowieści.
            - Jak się spało? Mam nadzieję, że już wstałaś, bo będę za kilka minut, skarbie - przeczytałam wiadomość na głos, po czym wybuchnęłam gromkim śmiechem. Rzeczywiście, z perspektywy kogoś, kto nigdy wcześniej nie spotkał Stana, wyglądało to podejrzanie. - To SMS od Stanleya.
            - Wiem - odpowiedział Horan, cały czas lustrując mnie wzrokiem. Coś jednak było w tym stwierdzeniu, że ludzie robią się cholernie seksowni kiedy się denerwują. - Wyjaśnisz mi kim jest Stanley?
            - Owszem, kiedy powiesz mi jak to się stało, że w ogóle to przeczytałeś. - Uśmiechnęłam się cwanie, gdy na jego twarzy pojawił się wyraz zakłopotania.
            - Byłaś na dole, przyszła wiadomość, więc pomyślałem...
            - ... że to przeczytasz - skończyłam za niego. - Wiesz, że tak się nie robi? Myślałam, że mi ufasz? To raczej ja powinnam mieć teraz problemy z zaufaniem tobie, a nie na odwrót - zarzuciłam mu. Chyba trafiłam w czuły punkt, bo wyglądał jak pies, który własnie dostał solidnego kopa. Ścisnęło mnie za serce, gdy zauważyłam, że teraz naprawdę jest cholernie zakłopotany. - Niall, poznaj Stanleya. - Wskazałam ręką na wysokiego szatyna, który ze skruchą wpatrywał się w czubki swoich butów. Chyba nigdy nie wyobrażał sobie, że durny SMS pisany pod wpływem tak zwanej głupawki może wywołać takie zamieszanie.
             Niall jakby ocknął się z transu. Widocznie wcześniej naprawdę nie zwrócił najmniejszej uwagi na moich gości. Spojrzał na Stana, który wyglądał jakby chciał zapaść się pod ziemię. Zareagował z lekkim opóźnieniem, ale wyciągnął rękę w stronę Horana, który przeniósł niepewny wzrok z jego osoby prosto na mnie. Wzruszyłam ramionami. Nialler nie bardzo wiedział co ze sobą zrobić. Zacisnął dłonie w pięści, ignorując powitalny gest Bleacha. Ten podniósł ręce w obronnym geście, robiąc przy tym naprawdę głupią minę.
             - Ja mam chłopaka, bez obaw - wyrzucił z siebie na jednym tchu Stanley.
             Nialla zamurowało. Teraz chyba kompletnie nie rozumiał co działo się wokół niego. Wnioskowałam po szeroko otwartych oczach, które szukały odpowiedzi w mojej osobie.
             - Jestem dla Anyi jak starsza siostra, dosłownie, więc wrzuć na luz - próbował obrócić to w żart.
             Blondyn chyba trochę się uspokoił. Nie zmieniało to jednak faktu, że wciąż czuł się zakłopotany. W końcu niecodziennie poznaje się w takich okolicznościach przyjaciela swojej dziewczyny, który w dodatku okazuje się być gejem. Ja dodatkowo zwróciłam uwagę na jeszcze jedną informację zawartą w poprzednich wypowiedziach. Czyżby w końcu, za trzecim podejściem, sprawy z Tonym się ułożyły? Oby, bo niepewność kiepsko odbijała się na zachowaniu Stana - robiła się z niego straszna diva. Chociaż, bardzo możliwe, że po prostu pokazał nam prawdziwego, wkurzającego, ale wciąż ciągle rozsiewającego wokół siebie szczęście Stanleya.
              Niall w końcu zareagował. Wyciągnął rękę na przywitanie, którą Bleach bez oporów potrząsnął. Pomału wszystko dochodziło do normy. Uśmiechnęłam się do Riven, która przyglądała się całemu zajściu, stojąc gdzieś na uboczu. Z jej perspektywy to było prawie jak oglądanie tasiemca w telewizji, do szczęścia brakowało jej tylko popcornu i wygodnego siedzenia.
             - Przepraszam, stary, po prostu... - tłumaczył się Niall, jednak Stan w porę mu przerwał.
             - Ej, spokojnie, sam to ostatnio przerabiałem. Złość piękności szkodzi, pamiętaj - zaśmiał się, przesmykując się obok nas w kierunku wijącej się ze śmiechu Riven.
             Niall spojrzał na mnie zdziwiony. Bezgłośnie wypowiedział słowo piękności. Mogłam sobie wyobrazić wielki, świecący znak zapytania nad jego głową. Wybuchłam śmiechem w odpowiedzi, przygarniając go do siebie.
            - Nie wiedziałam, że z ciebie taki zazdrośnik - powiedziałam tak cicho, by tylko on mógł mnie usłyszeć.
            - Wcale nie byłem zazdrosny - mruknął, chowając twarz w moje włosy.
            Już nic nie powiedziałam. Bałam się, że jeszcze urażę jego męskie ego. To było oczywiste, że był zazdrosny. Oczywiste i słodkie. Miałam jednak nadzieję, że raczej jednorazowe, bo na dłuższą metę, takie zachowanie mogło być męczące.


            - Nie wystraszyłem się go, po prostu mnie zaskoczył! - żachnął się Stanley, kiedy Riven bez skrupułów obrzuciła go błotem. Przyznała jedynie, że tekst o piękności przejdzie do historii jako jeden z najbardziej udanych żartów Stanleya.
            - Przepraszam za niego... za całą sytuację... to znaczy... bo on chyba... - Plątał mi się język. Zwyczajnie nie wiedziałam, co powiedzieć. W końcu pierwszy raz zdarzyła mi się taka sytuacja. Powinnam się tym przejąć i liczyć na wybaczenie ze strony Stana czy może po prostu puścić to w niepamięć? Szczerze mówiąc, sama nie czułam się z tym źle, w przeciwieństwie do Niallera, który później wypruwał sobie żyły, żeby tylko nie dać Stanowi więcej powodów do znienawidzenia go przed samym wyjazdem. Wrażliwy zazdrośnik...
            - Nie masz za co. Sam zareagowałbym podobnie. Chyba każde z nas w sumie zrobiłoby to samo - wyznał Bleach, kartkując jakieś kolorowe pisemko.
            - Ja tam bym się tak nie rzucała. Zacznijmy od tego, że nie dotknęłabym telefonu mojej drugiej połówki. Niech mroczne sekrety pozostaną sekretami, nie ma po co wyciągać ich na wierzch, tylko wychodzą z tego same problemy - dorzuciła swoje trzy grosze Riven.
            Spojrzałam na nią ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy. Nie chodziło mi o to co powiedziała, ale o to, że w ogóle się odezwała. Odkąd zjawiła się dzisiaj w moich skromnych progach, nie była zbyt wylewna. Jakby stara Riven Coldaw, cicha, spokojna, bardzo mądra dziewczyna, która większość błyskotliwych pomysłów zostawiała tylko dla siebie, albo dzieliła się nimi z najbliższym gronem - czytaj: ze mną, naprawdę wróciła. Może stałam się przewrażliwiona? Może tylko wciąż dochodziła do siebie po imprezie. Niewyspanie zdecydowanie odbiło się nie tylko na jej zachowaniu, ale i wyglądzie. Miała ciemne cienie pod oczami, a kreski na powiekach były nierówne - wyglądały, jakby w połowie ich malowania ktoś zabrał jej lusterko. W sumie oprócz tuszu i eyelinera nie użyła żadnych innych kosmetyków. Od rana nie zrobiła również kompletnie nic z włosami, wciąż spięte były na jedną stronę - teraz niestety trochę się poczochrały. Nie dało się ukryć, że ze Stanleyem też nie było najlepiej. On jednak, jak na divę przystało, wystroił się tak jakby zaraz miał wyruszyć na podryw.
            - Dziwię się, że na niego nie nawrzeszczałaś za dotykanie nieswoich rzeczy - burknęła Coldaw, wiercąc się na kanapie w poszukiwaniu wygodnej pozycji. Co z tego, że zajmowała ją prawie całą, a ja siedziałam na małym skrawku...
             Zastanowiłam się chwilę nad jej słowami. Istniały dwa powody, dla których ,,nie nawrzeszczałam na niego za dotykanie nieswoich rzeczy". Pierwszy był taki, że zwyczajnie nie potrafiłabym podnieść na niego głosu. To chyba działało w dwie strony, bo on również nigdy się nie unosił. Nawet gdy się kłóciliśmy, pozostawaliśmy przy spokojnym wykładaniu swoich racji na stół. Po drugie - to, że ruszył mój telefon naprawdę nie zrobiło na mnie większego wrażenia. Owszem, wytknęłam mu to, żeby czasem nie myślał, że zawsze bezkarnie może sobie przeglądać moje wiadomości, ale tylko i wyłącznie wytknęłam. Nie miałam zamiaru prowadzić godzinnego wykładu na temat własności prywatnej, bo osobiście uważałam, że posiadanie tajemnic w związku jest bezsensowne. Może dla Riven oznaczało to same kłopoty, ale ja i tak stawiałam na szczerość. A skoro Niall i tak wiedział o mnie wiele, to co za różnica, jeżeli przeczyta jakąś durną wiadomość? Wielkie halo... Szkoda tylko, że trafił akurat na tak dwuznacznego SMS-a.
            - Najwidoczniej inaczej na to patrzymy. Mnie to naprawdę nie rusza - mruknęłam, bijąc ją w nogi, które o mały włos nie znalazły się na moich kolanach. Bez przesady z tą wygodą.
            - Proszę, tylko mi nie mówcie, że panterka znów wraca do łask, proszę, proszę, nie - bełkotał Bleach. Nie oderwał oczu od gazety od dobrych trzydziestu minut. Nawet ja krócej przeglądałam te durne pisma...
            - Stan?
            Próbowałam zwrócić na siebie jego uwagę. Na szczęście nieskutecznie. Dlaczego na szczęście? Chciałam wreszcie porozmawiać z Riven. Od jakiegoś czasu nie spotykałyśmy się tylko we dwie, cały czas ktoś nam towarzyszył. Jak nie Stanley, to Ines, jak nie Ines, to Venia albo Caroline. Teraz, kiedy Bleach był tak bardzo pochłonięty czytaniem, przeglądaniem, mamrotaniem i wszystkim innym, istniała szansa, że nie zwróciłby uwagi na naszą rozmowę. Na marginesie mówiąc, powinnam to zapamiętać. Jeżeli chcesz czymś zająć Stanleya - daj mu gazetę. Ale taką związaną ze światem mody.


            - Okay - zaczęłam, przekręcając się całkowicie w stronę Coldaw. Skoro Stan był zajęty swoim magazynem, raczej nie obrazi się za siedzenie do niego tyłem. - Co się dzieje? - rzuciłam prosto z mostu, nie bawiąc się w podchody. Owijanie w bawełnę nie było w naszym stylu.
            - A dzieje się coś? - odpowiedziała pytaniem na pytanie. Pięknie, jeszcze tego brakowało, żeby przyjaciółka, która zwykła mówić mi wszystko - nawet co jadła na śniadanie - zamknęła się przede mną.
            - Takie odnoszę wrażenie. Jesteś jakaś nieswoja. Nie chodzi mi o dzisiaj, ale o kilka ostatnich tygodni - wyznałam. - Najpierw kompletnie zmieniasz swoje zachowanie, robisz z siebie imprezową dziewczynę, którą do tej pory nie byłaś, a później zwyczajnie zamykasz się w sobie. Martwię się.
            Milczała przez chwilę, trawiąc moje słowa. Miałam tylko nadzieję, że nie byłam dla niej zbyt ostra. Od niedawna budowała wokół siebie mur, dlatego musiałam naprawdę mocno uderzyć, by się przez niego przebić. Wzruszyła ramionami, spuściła wzrok, zagryzła wargi. Już się bałam, że przeze mnie oddali się od nas jeszcze bardziej, ale najwyraźniej moja taktyka zadziałała, bo wreszcie zaczęła ze mną normalnie rozmawiać.
            - Po prostu próbuję odnaleźć siebie. To chyba dobrze, prawda? - zapytała z lekkim wyrzutem. Tylko nie to, tylko niech nie przyjmuje agresywnej postawy, bo wtedy ja zwyczajnie zamknę się w sobie.
            - Oczywiście, że dobrze. Nawet świetnie! Ale mam wrażenie, że próbujesz aż za bardzo. Przecież nie musisz się tak diametralnie zmieniać, wszyscy uwielbiamy cię taką jaką jesteś i...
            - Nie zaczynaj tylko pieprzyć głupot o tym, że mam przyjaciół i jakichś innych ckliwych pierdół - warknęła, podnosząc się do pozycji siedzącej. Byłam w szoku. Głównie takimi uzupełnieniami w słownictwie. Mierzyła mnie przez chwilę wzrokiem, jakby oceniała czy aby na pewno jestem wciąż tą samą osobą, której może w pełni zaufać. Chyba doszła do wniosku, że tak, bo dodała kilka słów wyjaśnień. - Ja nie szukam na siłę znajomych, nie chcę nagle doznać oświecenia i znaleźć życiowej drogi. Chcę poznać siebie, to wszystko. Nie wychodzi mi to za dobrze, dlatego jestem zdegustowana, ale nie mam doła, ani nic innego, więc wyluzuj, okay?
            Pokiwałam głową, a ona bez wahania kontynuowała.
            - Poznałam wczoraj fajną dziewczynę. Była chyba najoryginalniejszą osobą jaką w życiu spotkałam. W dodatku miała nieziemską urodę i jeszcze lepszą figurę. Chodzący ideał, jakby nie patrzeć. Ona zna siebie samą na wylot, dosłownie. Przynajmniej takie odniosłam wrażenie po krótkiej wymianie zdań. Dla zwyczajnego, szarego człowieka, że się tak wyrażę, mogłaby być zdrowo walnięta, po prostu... dziwna. Ale mi się spodobała, wiesz? - W jej brązowych oczach dostrzegłam iskierki szczęścia. Znowu zagryzła wargi, tym razem zapewne myślami wracając do nowo poznanej koleżanki. Naprawdę musiała ją podziwiać, skoro tak się rozpromieniła na samo wspomnienie.
            - Podoba ci się jako twój nowy autorytet czy jako... uch... - usiłowałam odnaleźć odpowiednie słowa, żeby czasem nie zrazić przyjaciółki - jako bratnia dusza?
            - Chyba obie opcje na raz. Mam jej numer, ale trochę boję się zadzwonić - wyznała, spuszczając wzrok na ręce, z których własnie próbowała wyłamać sobie palce. Matko... ona... czy ona się zarumieniła?
            - Mówiłem ci już, że masz zadzwonić. Później będziesz żałować, kiedy obudzisz się z myślą ,,to ta jedyna", a ona już dawno zmieni sobie status na facebooku - wtrącił się Stanley, nie odrywając oczu od artykułu, który aktualnie zajmował jego cenny czas.
            Zdziwiłam się. To on nas słuchał? Zaraz... powiedział jej. Kiedy?
            - Stanley wie? - zapytałam, ściągając brwi.
            Pokiwała głową w odpowiedzi. Chyba zrobiło jej się głupio, bo całkiem odwróciła wzrok. To... trochę mnie zabolało. To, że Riven w tej sprawie bardziej zaufała niedawno poznanej osobie, niż swojej przyjaciółce.
            - Przepraszam. Po prostu Stan ma większe doświadczenie w tych sprawach... wiesz, te całe akcje z Tonym - powiedziała w końcu. - Sama nie wiem kim jestem i czego szukam, jak się dowiem, to będziesz pierwszą osobą, z którą o tym porozmawiam - obiecała.
            Uśmiechnęła się. Cóż, nie pozostało mi nic innego, jak odwzajemnić jej gest. W końcu nie miałam jej za złe tego, że na chwilę odstawiła mnie na bok. Rzeczywiście, sama nie potrafiłabym jej pomóc w tej kwestii, chociaż - jakby nie patrzeć - Stanley z moimi radami wyszedł na prostą, chociaż dość długo szedł po wybojach. Może Coldaw z jego pomocą uda się wreszcie osiągnąć cel bez większych problemów.
            - Jak ma na imię? - zapytałam z czystej ciekawości.
            - Joy. Joy Redau. Oryginalnie, prawda? - zapytała.
            Uniosłam brwi wysoko do góry, słysząc tak dobrze znane mi imię. Nie przestała o niej mówić, jednak ja zwyczajnie przestałam jej słuchać. Byłam w zbyt głębokim szoku.

~*~


Hej wszystkim!
To by było na tyle. Raczej krótko, zwięźle i na temat. Musiałam napisać to w taki oto sposób, bo tym rozdziałem kończę pewien większy fragment całości. Bez obaw, nie kończę jeszcze księgi. Tyle przed nami, że aż mam ochotę złapać się za głowę. Trochę Was jeszcze pomęczę :3
(Ostatnia piosenka może i trochę nie pasuje do całokształtu, ale ubóstwiam ją, po prostu musiałam wstawić <3)

Taka drobna uwaga: jak widzicie Riven trochę się zmienia. W przyszłych rozdziałach mogą pojawić się przekleństwa. Nieliczne co prawda, ale jednak.

Opinie mile widziane.
Pozdrawiam!

25 komentarzy:

  1. świetne ;3 Najbardziej rozśmieszyła mnie ta scenka z Niall'em i Anyą (czy jak to sie tam pisze xd) Ciekawa jestem co dalej będzie z Riven! Pisz dalej bo nie mogę sie doczekać! ;*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Będzie się działo z Riven, oj, będzie. Chyba pierwszy raz ktoś naprawdę zastanawia się nad losami tej postaci i pisze o tym w komentarzu ;) Dziękuję za miłe słowa!
      Pozdrawiam!

      Usuń
  2. Niall jako zazdrośnik jest taki słodki :D
    Cieszę się że Stanley'owi w końcu prawdopodobnie się układa z Tonym. Jestem ciekawa dalszych losów Riven i całej tej gromadki. Mam nadzieję, że nowy rozdział pojawi się niedługo! :)


    W międzyczasie zapraszam do siebie na nowy rozdział. :)
    http://all-our-life.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Postaram się, żebyście teraz za długo nie czekali ;) Chociaż ostatnio rozdziały wychodzą coraz dłuższe, przez co trochę z nimi schodzi
      Pozdrawiam! :3

      Usuń
  3. Padłam jak dowiedziałam sie o Joy. Ja na miejscu Anji od razu powiedziałabym prawde Riven a nie tak rozmyślała. Poza tym biedny Harry. Rozdział długi, ciekawy no nornalnie zajebisty. Opłacało sie czekać XD pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ah, taka mała niespodzianka na zakończenie rozdziału, pojawienie się Joy ;) Cieszę się, że opłacało się czekać, starałam się :3
      Pozdrawiam!

      Usuń
  4. Niall jako zazdrośnik, jest po prostu jeszcze bardziej uroczy niż zwykle. Jeśli to w ogóle możliwe! Cud miód malina i brak słów. Riven mnie szokuje, z każdą minutą coraz bardziej, a szokujący jest fakt, że dziewczyna którą poznała to Joy.JOY przerażające chyba trochę, tak myślę. Warto było czekać na ten rozdział, jest wspaniale, idealnie! :) Życzę Ci jeszcze więcej weny! :D Buziaki :)x

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Chyba jest całkiem możliwe, sama uważam podobnie :D Szokujące, mówisz? To dobrze, nawet bardzo, to właśnie było w planie. Dziękuję za miłe słowa <3 Pozdrawiam!

      Usuń
  5. Ło rany, ale mam zaległości! Nadrobię, przysięgam! Marti, jesteś mi pilnie potrzebna :D Gdybyś mogła, to wejdź w wolnej chwili na gg:) Lena_S

    OdpowiedzUsuń
  6. Jezu.. Niall i Ans to najbardziej przekochana para ever, no naprawdę! <3 Uwielbiam ich, są cholernie uroczy. Świetnie przedstawiasz ich relację, jestem w niej po prostu zakochana. Szczerze mówiąc sama nieco się przestraszyłam, kiedy Niall zszedł na dół, zdenerwowany, a do tego trzymając telefon swojej dziewczyny w ręce. Kompletnie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać, dlatego też odetchnęłam z wyraźną ulgą, kiedy okazało się, że to jedynie sms od Stana. Swoją drogą to słodkie, że Niall był o to zazdrosny. *,* Dobrze jednak, że wszystko sobie wyjaśnili i jest pomiędzy nimi okej. Ah, prawie zapomiałabym wspomnieć o Demi i jej chęci przeprosin. No naprawdę cholernie zastanawia mnie, co ona knuje, bo z natury jestm bardzo podejrzliwa i nie wierzę w czyste intencje ludzi. :D Co do Riven i Joy.. Kurde no! Dziewczyno zaskoczyłaś mnie i to ak cholera! Jestem niesamowicie ciekawa, jak dalej to wszystko rozegrasz, dlatego bedę wyczekiwała kolejnego rozdziału z wyraźną niecierpliwością. :d Tymczasem pozdrawiam i życzę masy weny kochana! <3
    + Wybacz mi moją bezczelność, ale zaproszę Cię na nowy rozdział na http://stabiliser-ff.blogspot.com/ :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki za cudowną opinię, jak zawsze <3 Aww, tak mi miło, jak sypią się komplementy pod adresem Anyi i Nialla. Zazdrosny Niall, to słodki Niall, to przyznam :3 Haha, dobrze wiem o co Ci chodzi z tymi czystymi intencjami. Yeah, no to się mega cieszę, że udało mi się końcówką zaskoczyć. Jak widzę, o tym raczej nikt wcześniej nie myślał, to dobrze. Dziękuję jeszcze raz za opinię i pozdrawiam serdecznie <3

      Usuń
  7. Cudne wlasnie skonczylam czytac bo czyyam to juz jakues półtora tygodnia tak po troche ale mam pytanko kiedy nastepny bo minelo juz jakues dwa i pół tygodnia a niemoge doczekac sie nexta! Awwww

    OdpowiedzUsuń
  8. Ho ho ho!Nigdy nie da się przewidzieć co napiszesz w następnym rozdziale...Masz talent,na prawdę!Ale czeekaj,ty pewnie nie wiesz kim jestem .A no to znalazlam twoje opowiadanie niedawno i zaczęłam je czytać.Strasznie się wyciągnęłam,tyle się działo...woow.Cieszę się że Aniall funkcjonuje normalnie,to piękna para i taka słodka...ale się porobiło...Joy to ostatnia osoba którą podejrzewałam że zapozna się z Coldaw...znów zaczyna się coś dziać...wróć zawsze się coś dzieje więc tym jeszcze bardziej dodałaś hmm niepokoju?No także ten...przynudać już nie będę i czekam na next!P.S. już 23 grunia ;P a tak wg to dużo wenki życzę,wesołych świąt! ;3 Aa i ten...mam nadzieje że Zayn będzie z Marisol,a Hazza z Ines,no a między Niallerem a An nic się nie popsuje ;) już tak na serio kończę,buziaki ;*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nieprzewidywalność to całkiem dobra cecha, tak myślę :D Cieszę się, że tak uważasz, jakby było zbyt prosto, to chyba bym Was zanudziła na śmierć, a tego nie chcę, och, nie. Dziękuję za opinię, za komentarz, za to, że czytasz. Pozdrawiam Cię serdecznie! Niby już za późno na życzenia świąteczne i noworoczne, więc po prostu powiem, że wszystkiego najlepszego, życzeń nigdy za mało :3

      Usuń
  9. O ranyśku, wybacz, Marti! Mam tyle rozdziałów do nadrobienia u Ciebie, że aż mi wstyd. Ale zaraz lecę czytać, więc niebawem spodziewaj się komentarza ode mnie :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Jak zawsze świetny rozdział. Pokochałam twój blog od pierwszych rozdziałów. Między innymi za ciekawą i bardzo wciągającą fabułę Świetnie opisujesz odczucia bohaterów. Wcześniej nie dodawałam komentarzy, bo siedziałam na telefonie. Sama nie wierzę, ze aby dotrzeć do tego rozdziału potrafiłam dziennie czytać 5 czy 10 rozdziałów ( nie pamiętam xd).
    Co do tego rozdziału urzekł mnie zazdrosny Nialler. On jest taki słodki i świetnie opisany w twoim opowiadaniu.
    Nie spodziewałam się, że Riven spotka Redau. Coś czuję, że ta dziewczyna jeszcze trochę namiesza w tym opowiadaniu.
    Już nie mogę się doczekać, gdy wrócą do opowiadania chłopcy.
    Jeszcze raz mówię ci, że świetnie piszesz i życzę ci weny. Jak najwięcej.
    Joasia

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za opinię! Cieszę się, że przeczytałaś wszystko (jednocześnie się dziwiąc, że Ci się chciało, bo trochę tego jest). Jeszcze bardziej się cieszę, że historia sprostała oczekiwaniom, że fabuła wciągająca, że Nialler urzekający (gdyż taki miał być), dobrze jest usłyszeć takie słowa. Dziękuję Ci za poświęcony czas na przeczytanie, ot co! :)
      Wracają już niedługo, możliwe, że w następnym, ale to jeszcze dopracowuję, więc cierpliwość górą :D
      Pozdrawiam <3

      Usuń
  11. Matko, jak ty cudownie piszesz !Niesamowite, masz ogromny talent dziewczynom. pamiętam jak niedawno zaczęłam czytać twojego bloga, przez co rodzice zaczęli sie czepiac że idcielam sie od rzeczywistości xD przez parę dni aż do teraz go czytałam i tak nagle dzisiaj zjezdzam na dol aby przełączyć strzałką na następny rozdział, a tu strzałki brak. jak opetana wsle w ekran telefonu myśląc sobie ,,to nie może być koniec". No cóż to cala GŁUPIA ją :/ kocham twój blog i ciebie tez:* czekam na nexta... apropos : wiesz już kiedy next? :D pozdrawiam
    Melissa :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Przepraszam za błędy :/
    Mel :)

    OdpowiedzUsuń
  13. od 2 godzin moim jedynym zajęciem było czytanie wszystkiego do tego momentu. I tak jak myślałam na początku, już po pierwszych linijkach tekstu- wciagnęłam sie baardzo. Wielbię. i czekam na nexta bardzo bardzo <3

    OdpowiedzUsuń
  14. Zajebista część/rozdział! Nie umiem nic innego napisać za dużo emocji ! Już myślałam, że stanie się coś złego i Niall i Anyi'a się rozstaną , ale super to sprostowałaś! Nie mogę się doczekać kolejnego rozdziału ! aww talent to Ty masz!!

    OdpowiedzUsuń
  15. Kiedy planujesz następny? bo wielbię <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jeżeli uda mi się ogarnąć szkołę na poniedziałek jeszcze jutro, to w niedziele powinien być kolejny :3
      Dziękuję <3

      Usuń
  16. JESTEM W KOŃCU ♥
    Hm. Oh, mam do skomentowania cztery rozdziały w tym jednym komentarzu. Pewnie o połowie spraw zapomnę, bo teraz najważniejsze jest to, że An i Niall są razem! To jest główny powód radości. Niall wrócił, przypomniał jej, że to ona dla niego się liczy najbardziej i że to przecież właśnie Anyę kocha najmocniej! Luuuubię to! Nawet samolot poleciał bez niego! O tak! A co! Ale myślałam, że w poprzednim rozdziale Niall da już temu kolesiowi, który tańczył z Anyą w zęby, że zacznie się jakaś bójka, ale wyszło łagodniej. Dobrze, że An mu wybaczyła, przecież w końcu to kochany blondyn ♥ Na początku dziwiłam się, że tak szybko im poszły te przeprosiny i tłumaczenie, ale potem stwierdziłam, że przecież oni są już tak długo osobno, że tęsknota wzięła górę nad wszystkimi niedomówieniami. :) Martwi mnie tylko to, że Niall wierzy Demi. Ja jej nie wierzę. Nigdy jej nie uwierzę, ona jest przebiegła i na pewno coś jeszcze knuje. Niech An się trzyma od niej z daleka.
    Poza tym stwierdzam, że Riven i Stan... Boże, zarąbiści przyjaciele! Oni i An, no wszyscy tak różni, a tak zgrani. Kocham ich. Mają w sobie to coś, co sprawia że czytam o ich przygodach i od razu się uśmiecham. I ciekawa jestem jak potoczy się życie Coldaw :> Czy odnajdzie siebie w przeciwnej drużynie?
    Ah, wiem nad czym się jeszcze zastanawiałam... Nad tym gdzie w tym wszystkim jest Lou. Brat. No przecież... No przecież powinien się odezwać, zapytać co i jak z Nią było w tym ciężkim okresie. Choć pewnie An i tak by nie odebrała, ale no... Taką miałam myśl.
    I Marisol. Co z Marisol? Dobra, nie marudzę. Poczekam :D
    Hm, hm... Co tu się jeszcze działo...
    NIALL ZAZDROŚNIK! Oh, to było takie urocze, tak bardzooo omomomomom, że ojej. Wiem, Anyi też się spodobało. Wcale się nie dziwię. Ale wybrnęli wszyscy z tego obronną ręką. ;D
    TAK CZY INACZEJ WSZYSTKO MI SIĘ OCZYWIŚCIE PODOBA I CHCĘ WIĘCEJ.
    Tak, tak. Męcz nas, męcz :*
    Kocham moooooooooocno, ale Ty o tym przecież wiesz ♥
    Klau :)

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za opinię! To wiele dla mnie znaczy!