Rozdział XV: Hej, ferajna! Powrót króla!

Muzyka

Anya

Wczorajsza rozmowa z Riven o dziwo trochę mi pomogła. Pozbyłam się z głowy wszystkich zbędnych myśli, opowiadając jej większość chwil spędzonych z chłopakami. Poczułam się lepiej. Zupełnie jakby ktoś zdjął z moich barków kilka kilogramów, które nieświadomie dźwigałam. Coldaw zapewniała mnie przez dobrą godzinę, że sprawą pocałunku nie powinnam się w ogóle przejmować. Według niej nie powinnam mieć nawet grama poczucia winy. Powtarzała to raz za razem, w ten sposób utwierdzając mnie w jej przekonaniach. Uwierzyłam w te słowa, w duchu modląc się, by miała rację.

O ponownym spotkaniu z Niallem jednak nie przestałam myśleć. To miała być ta chwila, w której dowiem się, ile chłopak pamiętał z poprzedniego wieczoru. I czy w ogóle coś pamiętał. Liczyłam na to, że po jego zachowaniu będzie dało się wywnioskować, co mniej więcej dzieje się w jego głowie. W końcu nie był zbyt dobrym kłamcą, co w takich momentach mogło mi ułatwić sprawę. Znałam go na tyle dobrze, żeby dość szybko rozpracować jego gesty i słowa. Na przykład, miał bardzo charakterystyczny tik - kiedy kłamał, marszczył nos. Zawsze tak robił.

– No dobra, teraz twoja kolej na spowiedź – zaśmiałam się, usadawiając się wygodniej na podłodze, naprzeciwko Niallera. Dzieliło nas zaledwie pół metra i postawiona między nami miska popcornu. 

Cały dom należał do nas. Naszym współlokatorom zebrało się bowiem na długi spacer po parku. Podziwiałam ich za to, że w tak ekstremalną pogodę w ogóle wyszli z domu. Było zimno, wiatr kilkakrotnie próbował już dokonać zamachu na roślinki w doniczkach, postawione na tarasie, a w dodatku na niebie wisiała przeogromna czarna chmura. Kto normalny chciałby chociażby wystawić nos poza dom? Na pewno nie ja, choć sama do najnormalniejszych nie należałam. 

Zaszaleliśmy więc i zrobiliśmy sobie po wielgachnym, półlitrowym kubku gorącej czekolady, a do tego przeogromną miskę popcornu, którą prawie w całości zdążyliśmy opróżnić w kilkanaście minut. Spotkanie dwóch takich żarłoków jak my, nie wróżyło nic dobrego dla naszej lodówki. Zasiedliśmy na dywanie w salonie, włączyliśmy jakąś głupią komedię i zaczęliśmy grać w pytania. Choć przez parę ostatnich dni zdążyliśmy dowiedzieć się o sobie naprawdę dużo, to dla nas obojga i tak wciąż było za mało. Jako ''przyszli przyjaciele" chcieliśmy znać się na wylot.

– Oczekuję szczerych odpowiedzi! – rzuciłam, zjadając kolejną garść popcornu. 

– Czy ja ci już kiedyś przypadkiem nie obiecałem, że nie będę cię okłamywał? – zapytał, spoglądając w przestrzeń, udając zamyślonego. Po chwili pokiwał energicznie głową i dodał: – Tak, jestem w stu procentach pewny, że tak było.

Przewróciłam oczami, hamując wewnętrzną chęć rzucenia w niego garścią przysmaku. Graliśmy według naszych zasad, więc zadawaliśmy sobie po pięć pytań na zmianę. Zaczęłam od najprostszych, typu: "bardzo tęsknisz za rodziną, kiedy tak długo przebywasz poza domem?". Kiedy zaczął opowiadać o tym, jak bardzo ich kocha oraz o tym, że czasem zdarza mu się nawet popłakać, gdy nie widzi ich przez długi czas... Już wcześniej wiedziałam, że Niall jest bardzo uczuciowy. Nie sądziłam jednak, że aż tak. Stwierdziłam wtedy, że Horan jest najsłodszym facetem, z jakim w życiu rozmawiałam. Nawet powiedziałam to na głos, na co tylko głośno zaśmiał się w odpowiedzi.

Trzy kolejne pytania były równie naturalne i chłopak bez wahania na nie odpowiadał. To, na które tak bardzo chciałam znać odpowiedź, zostawiłam na sam koniec. Gdy przestaliśmy się śmiać z fazy Harry'ego na bieganie po domu w samych bokserkach, rzuciłam tajemniczym tonem:

– Opowiedz mi o swoim życiu miłosnym.

– To nie jest pytanie – burknął, wcale długo się nad tym nie zastanawiając. Trafiłam w czuły punkt?

– Nie bądź taki... – Szturchnęłam go lekko w ramię. Przewrócił oczami i spuścił wzrok na swoje ręce, które nawiasem mówiąc, chyba próbował sobie połamać. Wyginał je pod dziwnym kątem, co wywołało u mnie lekkie zniesmaczenie. Aż zabolały mnie nadgarstki na sam widok. – Po prostu powiedz, no... nie wiem, ile miałeś dziewczyn? Byłeś już zakochany? Cokolwiek...

  – Rozstałem się z dziewczyną, gdy dowiedziałem się, że dostałem się do X–Factora. Zgodnie stwierdziliśmy, że to byłoby bez sensu, gdybyśmy wciąż próbowali ratować związek w takich warunkach. W końcu długo przed programem za dobrze nam się nie układało. A... cóż, zakochany jeszcze nie byłem. To była czysta fascynacja – odpowiedział tak dziwnym tonem, jak gdyby opowiadał historię o swoim sąsiedzie. Pokiwałam lekko głową, gdy dorzucił jeszcze parę zdań: – Ona też nie traktowała mnie poważnie. Chyba podkochiwała się w moim przyjacielu, tak mi się wydawało, i to nieco utrudniało całą sprawę. 

Muzyka

Milczeliśmy przez chwilę. Ja próbowałam przetrawić nowe informacje i wymyślić w miarę inteligentną odpowiedź, w której chciałam zawrzeć słowa pocieszenia, natomiast po chłopaku było widać, że myślami wciąż błądził po swoich wspomnieniach. Bez żadnego komentarza podniosłam się z ziemi i skierowałam do kuchni, gdzie planowałam zrobić nam po kolejnym kubku kakao.

Gdy wróciłam do salonu, Niall siedział na kanapie i przełączał kolejne kanały w telewizji. Niezdecydowany, w końcu się poddał i całkiem wyłączył sprzęt. Postawiłam napoje na stole i usadowiłam się obok niego. Zdążyliśmy już całkowicie zapomnieć o naszej zabawie w pytania. Moje myśli krążyły wokół przykrej historii o nieszczęśliwej miłości Nialla. Zastanawiałam się, jak mogłabym go rozweselić. W końcu, w pewnym sensie, to przeze mnie stracił dobry humor. Szybko wpadłam na jeden, ciekawy – w moim mniemaniu, niemalże doskonały – plan. Dźgnęłam go lekko palcem w bok. Tak, jak się spodziewałam, przeniósł całą swoją uwagę na mnie. Zlustrował mnie wzrokiem, zatrzymując go na mojej dłoni. Uniósł brwi do góry w niemym pytaniu. Zaśmiałam się cicho, dotykając go jeszcze kilka razy, szukając czułych punktów. Tak jak sądziłam – miał łaskotki. 

Niestety, kolejne ataki stawały się coraz trudniejsze – złapał mnie za nadgarstki i, nim się zorientowałam, już leżałam na jego kolanach. Pomimo tego, że doskonale wiedziałam, na co się naraziłam, cieszyłam się, bo udało mi się wywołać uśmiech na jego twarzy.

– Odwet! – krzyknął, śmiejąc się i zaczął mnie łaskotać jedną ręką, drugą wciąż przytrzymując moje nadgarstki. 

– Nie! Niall, błagam, przestań! – dukałam pomiędzy kolejnymi salwami śmiechu. Nie posłuchał. Dlaczego nie chciał posłuchać?! Zaczęłam wierzgać nogami we wszystkie strony, co tylko bardziej go rozbawiło. Dręczył mnie przez kilka dobrych minut, aż w końcu i on opadł z sił. Zmęczona, wciąż leżałam mu na kolanach, wcale nie zamierzając się podnosić. Nialler nie narzekał. Puścił wreszcie moje nadgarstki, jego dłoń delikatnie spoczęła na moim brzuchu. Chyba nam obojgu było całkiem wygodnie. Uśmiechnęłam się, poprawiając swoje długie blond loki, które teraz wyglądały jak po przejściu tornada. 

– Przestań, jest pięknie. – Zaśmiał się, odciągając moją dłoń od grzywki. Pokręciłam głową, jednak nie miałam zamiaru się z nim przekomarzać. Zrobiłam, co kazał, ignorując ostrzegawcze myśli typu "wyglądasz jak potwór, a on tylko chce się z ciebie dłużej pośmiać". 

Ku mojemu zaskoczeniu, wcale się nie śmiał. Przyglądaliśmy się sobie przez chwilę, aż w końcu on pierwszy odwrócił wzrok. Przeszło mi przez myśl jedno niewielkie pytanie, które jakimś cudem odnalazło wyjście z pułapki myśli. 

– A czy teraz masz kogoś na oku? – wypaliłam. 

Przez chwilę miałam wrażenie, że chłopak wyśmieje mnie i moje dziwne pytania. Wyglądał na lekko zdziwionego i... zestresowanego? Zaczął krążyć spojrzeniem dookoła, unikając kontaktu wzrokowego. Zamrugał kilka razy, zmarszczył nos i odchrząknął głośno, szykując się do odpowiedzi. 

– Hej, ferajna! Powrót króla! – Usłyszałam krzyk mojego brata, który wpadł przez frontowe drzwi do salonu. Tuż za nim wpakowała się reszta zespołu. Jak się później okazało, wrócili wcześniej, bo rozpadało się na dobre. To by wyjaśniało, dlaczego cała podłoga była mokra, a Zayn omal nie wybił sobie zębów, próbując przejść do kuchni. Najzabawniejsza i tak była mina Louisa – przerażenie zmieszało się z czystym zmartwieniem, kiedy ogarnął wzrokiem całą scenę: mnie, leżącą na kolanach jego przyjaciela i zakłopotanie na twarzy Niallera, jakby właśnie przyłapano nas na czymś niedozwolonym. Nie wiem, co urodziło się w głowie Louisa, ale jego czerwone policzki sprawiły, że wybuchłam głośnym śmiechem, zwracając na siebie uwagę Liama. Padło na nas jego zaciekawione spojrzenie - wzruszył tylko ramionami, mrugnął do Nialla i wyszedł. 

Nie wróciliśmy już do podjętego tematu życia miłosnego Horana, a ja nie dostałam jasnej odpowiedzi na dręczące mnie pytanie. Czy miał kogoś konkretnego na myśli, kiedy speszony próbował wychwycić cokolwiek innego, cokolwiek ciekawszego, co pomogłoby mu przerzucić się na inny temat? Jeżeli tak, może jakoś mogłabym mu pomóc? Do tej pory swatanie szło mi całkiem dobrze. 

Muzyka

Po wykonaniu porannej toalety, włożyłam krótkie dżinsowe spodenki oraz bluzkę na ramiączkach z nadrukowaną flagą Wielkiej Brytanii, ignorując fakt, że na dworze było zaledwie dwadzieścia stopni. Od zawsze byłam zmarzluchem, więc założenie tak skąpych ubrań w taki dzień było dla mnie nie lada wyczynem. Kilka minut później siedziałam już w kuchni, jedząc pyszne śniadanie przygotowane przez lustrującego mnie wzrokiem Zayna, najwyraźniej próbującego ocenić, czy aby na pewno przyrządził je odpowiednio i czy da się je zjeść. Uśmiechnęłam się do niego z pełną buzią i uniosłam obydwa kciuki w górę, na krótką chwilkę odrywając się od jedzenia. Chłopak zaśmiał się cicho pod nosem, zostawiając mnie sam na sam z posiłkiem. Niestety, nie na długo. W kuchni pojawił się Liam, który zaczął przeglądać wszystkie szafki i szuflady po kolei. Nie dość, że narobił huku, to jeszcze porozwalał sztućce. Choć w mojej głowie już pojawiła się lampka ostrzegawcza, postanowiłam to zignorować.

– Będziecie z Danielle na obiedzie? – zapytałam, przełykając kolejny kęs kanapki.

– Oczywiście – rzucił mimochodem. Miałam wrażenie, że w tym momencie zgodziłby się na wszystko, co bym zaproponowała, był tak zaabsorbowany szperaniem w szafkach. Jeszcze przez chwilę obserwowałam go w ciszy. Z każdą kolejną chwilą robił się coraz bardziej zły, co odbijało się w jego ruchach – krótkich i ostrych. Rzeczy odbijały się od ścianek kredensu, kiedy szybko przekładał je z miejsca na miejsce.

Nie potrafiłam dłużej tego ignorować – własnie rozwalał mi rzeczy, których pewnie nawet później nie posprząta! Faceci...

– Co ty właściwie robisz? – zapytałam nieco ostrzej, niż zamierzałam. Najwyraźniej udzielił mi się jego humor. Nic dziwnego, skoro wokół niego rozciągała się teraz tak okropna aura.

Payne rozchylił usta, zastanowił się chwilę nad odpowiedzią, po czym pokręcił głową i po prostu wyszedł z kuchni. Wzniosłam oczy ku niebu, wzdychając ciężko. Nawet nie chciało mi się główkować nad jego zachowaniem. Wczoraj bardzo chciał ze mną rozmawiać, ale nie miałam czasu... ani ochoty, szczerze mówiąc. To musiało mieć coś wspólnego z jego podłym nastrojem. Otworzyłam na chwilę usta, z których wydobył się tylko cichy jęk. Chciałam go zawołać i obgadać to, dlaczego wczoraj wpadł z niezapowiedzianą wizytą, jednak dałam sobie spokój. Nie miałam siły nie tylko na krzyczenie, ale również na wspomnianą rozmowę. Miałam dość swoich problemów do rozwiązania, by jeszcze zajmować się cudzymi. Tak, to było egoistyczne i to bardzo. W dodatku całkowicie niepodobne do mnie. Ostatnio coraz częściej zachowywałam się... niepodobnie do siebie. Jakby moja egoistyczna, mroczna strona próbowała wydostać się na wierzch i przejąć nade mną kontrolę. Udało jej się już sporo osiągnąć. Nie dość, że olewałam szkołę, nie dość, że skłóciłam ze sobą najlepszych kumpli przez dziecinne zachowanie, to jeszcze z ogromną, nieznaną mi dotąd łatwością ignorowałam problemy innych. Normalna-ja do tej pory pomogłaby już Liamowi, przestała bawić się uczuciami Harry'ego i... Nie. Normalna–ja również nie powiedziałaby Niallowi, co czuje. Którą sobą aktualnie bym nie była, mówienie o uczuciach nie wchodziło w grę. To chyba nasza jedyna wspólna cecha...

Po włożeniu brudnych naczyń do zmywarki i poukładaniu rzeczy, które Liam tak brutalnie przed chwilą potraktował, wytoczyłam się z kuchni. W życiu nie byłam tak najedzona. To cud!, pomyślałam, bo chyba nigdy dotąd nie udało mi się najeść do syta. Byłam wiecznie głodna, jednak – na szczęście – nie było tego po mnie widać. Marisol od zawsze zazdrościła mi tych nadludzkich zdolności do przemiany materii. Ona sama bez względu na to, co jadła, wcześniej nie mogła sobie na tyle pozwolić. Trzymała się konkretnych wytycznych, od czasu do czasu bawiąc się nawet w liczenie kalorii.

Myślami byłam we własnym świecie, zastanawiając się jak uniknąć wchodzenia na górę po schodach. Nie dość, że odezwała się we mnie egoistka, to jeszcze leń... Zatrzymałam się wpół kroku, żeby przyjrzeć się siedzącemu na kanapie Harry'emu. Coś wyglądało... nie tak. I wcale nie chodziło o to, że widok Harry'ego w salonie był taki niesamowity. Zdziwiło mnie raczej to, że chłopak wylewał właśnie łzy, ocierając nos kolorową chusteczką w kaczuszki. Może próbuje swoich sił w aktorstwie?, przeszło mi przez myśl. Od razu odrzuciłam tę głupią teorię. Gorszej chyba nie mogłam znaleźć. Musiało stać się coś naprawdę okropnego, do tej pory nie widziałam jeszcze, żeby Hazza płakał. Zawsze trzymał nerwy na wodzy, nie dawał po sobie znać, kiedy był smutny czy zrozpaczony, choć tak naprawdę każdy wokół to wyczuwał. Oczywiście nigdy mu tego nie mówiliśmy, bo wiedzieliśmy, jak ważna była dla niego własna duma.

Przygryzłam mocno wargę, marszcząc brwi. Nie bardzo wiedziałam, co powinnam zrobić. Podejść i porozmawiać, czy może uciec i dalej udawać naburmuszoną? No właśnie... udawać. Tak naprawdę od dawna już się na niego nie gniewałam. Czy miałam w ogóle jakiekolwiek powody, żeby się na nim wyżywać? Niekoniecznie. Ta durna pseudo–zdrada już dawno poszła w niepamięć, a męczyłam go tylko po to, żeby zapamiętał sobie raz na zawsze, że tak się kobiet nie traktuje. Nieważne czy koleżanki, czy siostry przyjaciół.

Niepewnie do niego podeszłam. W głowie miałam parę czarnych scenariuszy, o których bałam się nawet wspomnieć. Zdobywając się na odwagę, czym prędzej usiadłam obok, nim straciłam całą pewność siebie. To był ten przełomowy moment, w którym coś we mnie pękło i historia z moją egoistyczną stroną od razu została zapomniana. Zajmowanie się swoimi problemami szlag trafił. Najwidoczniej nie potrafiłam choć przez jeden, zwykły dzień poudawać egoistki. Chłopak musiał kątem oka mnie dostrzec, bo odwrócił się lekko plecami i zaczął gwałtownie ocierać policzki z łez. Przysunęłam się bliżej i odciągnęłam delikatnie jego dłonie od twarzy. Błądził wzrokiem po pokoju, próbując uniknąć mojego badawczego spojrzenia, jednak po chwili dał za wygraną. Przyjrzałam mu się jeszcze uważniej.

Miał zapuchnięte oczy, czerwony nos i prawdziwy ból wymalowany na twarzy. Wyglądał tak, jakby ktoś wyssał z niego całą dobrą energię, entuzjazm i radość. W jedną, najwyraźniej przepłakaną noc, stał się człowiekiem, który ledwo się trzymał. Najwyraźniej i psychicznie, i fizycznie. Na mojej twarzy również zagościł smutek. Choć zachowywał się wobec mnie nie fair, nie potrafiłam dłużej "gniewać się" na kogoś, kto był w rozsypce. Ogarnęła mnie chęć niesienia pomocy – wręcz miałam ochotę go przytulić, przekazać mu jakoś tę dobrą energię, by nie musiał dłużej cierpieć. Wstrzymałam się z tym jednak, próbując najpierw pojąć, o co w ogóle chodzi.

Muzyka

– Co się dzieje, Harry? – zapytałam spokojnie, kładąc mu rękę na ramieniu. Nie mogłam bezczynnie siedzieć i patrzeć, jak jeden z moich kolegów przeżywa wewnętrzne katusze.

Hazza pokręcił głową, niemal dławiąc się powstrzymywaną, kolejną falą łez. Próbował zachować się jak mężczyzna, pokazując, jaki jest silny. Pewnie miał nawet zamiar powiedzieć, że nie potrzebuje mojej pomocy. W ostatniej chwili chyba zmienił zdanie i choć rozchylił lekko wargi, nie odezwał się nawet słowem. Ten widok był na tyle przykry, że nie mówiąc nic więcej mocno się do niego przytuliłam, próbując pomóc w jakikolwiek sposób. Wywołałam tym u niego bardzo dziwną reakcję. Najpierw trwał w bezruchu, niczym posąg, by później unieść ręce ku górze w geście obronnym. Zacisnął pięści na kilka sekund i dopiero wtedy, przełamując się od środka, otoczył mnie ramionami, odwzajemniając uścisk. Chwilowo liczył się tylko Harry i jego podły humor, który natychmiast trzeba było zażegnać. Pociągnął kilkakrotnie nosem i dopiero po jakimś czasie wypuścił mnie z objęć.

– Widziałem się z nią – powiedział, opanowując drżenie głosu. Naprawdę próbował wyglądać na silnego, niestety słabo mu to wychodziło. Dlaczego faceci zawsze starają się to wszystko w sobie tłamsić, zamiast po prostu się tego pozbyć? – Chyba znów chciała się pobawić, sam już nie wiem. Ale mam tego dość. Tego wszystkiego, nie tylko jej – dodał. Mówił coraz pewniej, jakby każde kolejne słowo dodawało mu siły.

Moja spostrzegawczość dała o sobie znać. Z jego zachowania oraz po jego słowach od razu było widać, że dziewczyną, którą spotkał, była Joycelyn. Kiedy to wyznał, zrobiło mi się jeszcze bardziej smutno. Jak dla mnie spotkanie z miłością swojego życia, która złamała ci serce, było równoznaczne z bólem i cierpieniem, dlatego trochę go rozumiałam.

– Chcesz o tym pogadać? – zapytałam, bo zdawałam sobie sprawę, że sam nie pociągnie tematu.

– Nie – rzucił ostro. Siedzieliśmy chwilę w milczeniu, kiedy zaczął kręcić głową i powiedział cicho:  – Może...

Znów milczenie. Cierpliwie czekałam, aż ułoży sobie wszystko w głowie.

– Chyba wciąż ją kocham. Po tym wszystkim, co mi zrobiła. Czy to w ogóle normalne? – Zaśmiał się, choć nie było w tym geście nawet cienia radości.

Kilkakrotnie otwierałam i zamykałam usta, próbując coś z siebie wykrztusić, ale nie potrafiłam. Nie wiedziałam, czy to, co naprawdę miałam do powiedzenia mogło mu w jakikolwiek sposób pomóc. Gdy tylko słyszałam imię Joy, w mojej głowie zapalało się czerwone światło. Wyzywałam ją już nie raz, za to, jak potraktowała Stylesa, a teraz doszedł kolejny powód. Rozdarła wszystkie zagojone rany na jego sercu jednym spotkaniem. To dopiero talent... Z tego co mówili chłopacy, to już pomału zapominał o miłości do niej. Tylko, czy to było dla niego odpowiednie życie, to życie bez niej? Podobno przy niej najczęściej się uśmiechał. Dzięki niej wszystko nabierało sensu, jak to mówił. Czy dlatego zrobił się taki zgorzkniały i samolubny? Dlatego że musiał nauczyć się żyć bez miłości?

– Jesteś w stu procentach pewny, że to miłość? – zapytałam, szukając jakiegoś punktu zaczepienia, od którego mogłabym zacząć monolog.

– Ty nie jesteś w stu procentach pewna, że kochasz Nialla, gdy go widzisz, rozmawiasz z nim albo go dotykasz? – odpowiedział pytaniem na pytanie, totalnie zbijając mnie z tropu.

Zamarłam. On nie powinien o tym wiedzieć. Nikt nie powinien tego wiedzieć!

– Nie wiem o czym mówisz – odpowiedziałam szybko, starając się uciąć temat.

Harry, błagam, nie drąż tematu, modliłam się w duchu.

– Daj spokój, przecież dobrze wiem, co jest grane. Nie musisz tego przede mną ukrywać – wyjaśnił i rzeczywiście uciął temat. Na chwilę mogłam odetchnąć z ulgą i znów wrócić do jego problemów. – Wiesz, wczoraj był taki moment, w którym myślałem, że będę mógł wszystko jej wygarnąć i kompletnie się od niej odciąć. Przez długi czas zastępowałem miłość do niej nienawiścią, zbroiłem się na ten moment, w którym to wszystko z siebie wyrzucę. Ale ona od razu zaczęła owijać mnie sobie wokół palca. Nie miałem z nią szans. Nawet, jeżeli wcześniej powiedziałem jej kilka niemiłych rzeczy, to chyba wciąż mi na niej zależy – mówił jakby bardziej do siebie. Mamrotał pod nosem, bo chyba nie czuł się zbyt pewnie, zwierzając się mnie.

– Harry, nie daj sobą manipulować. Zrobisz, co będziesz chciał. Nawet, jeżeli do niej wrócisz, jeżeli chcesz dać jej jeszcze jedną szansę, to daj. Ale nie daj sobą manipulować – odpowiedziałam, zastanawiając się jak to w ogóle możliwe, żeby tak inteligenty chłopak dał się podejść komuś takiemu, jak Joycelyn. Musiała być naprawdę przebiegła i utalentowana, skoro wciąż potrafiła wracać do tej samej osoby i mamić ją tymi samymi sztuczkami.

Muzyka

Nadszedł wreszcie piątek – dzień obiadu z rodzicami, zaplanowany od pierwszej sekundy, aż do ostatniej. Gdy tylko wybiła godzina trzynasta, usłyszałam dźwięk dzwonka do drzwi. Punktualność mojej rodziny czasem mnie przerażała. Z drugiej strony, chciałabym ją odziedziczyć, przynajmniej ludzie nie musieliby tyle na mnie czekać. Krótkie przywitanie, kilkuminutowa pogawędka i zasiedliśmy w końcu naszą, jakże teraz wielką, rodzinką przy stole w jadalni.

Co chwile spoglądałam na matkę, próbując odgadnąć jej skryte, niewypowiedziane myśli. Czarne farobowane loki zostały zgrabnie upięte w koński ogon. Dzięki takiej fryzurze jej twarz stawała się optycznie bardziej wydłużona. Cóż, gdy włosy opadały jej zgrabnie na ramiona, wyglądała przezabawnie. Kształt jej twarzy kojarzył mi się wtedy z pulpetem. Z natury miała puszyste policzki, nie dlatego, że miała nadwagę, wręcz przeciwnie. Powiedziałabym, że niedowagę, bo niektóre ubrania wisiały już na niej, niczym na wieszaku. Kobieta spoglądała ogromnymi, ciemnobrązowymi oczami, spod czarnych, długich rzęs kolejno to na moich przyjaciół, to na brata, to na mnie, to na ojca. I tak od początku, dopóki Lou nie przerwał tej, chyba już wszystkim ciążącej, ciszy.

 – Zupa smakuje? – zaczął byle jaki temat.

Mama uśmiechnęła się nieznacznie i bez słowa jadła dalej. Ojciec pokiwał głową pomiędzy kolejnymi łyżkami, zachłanne przez niego zjadanymi. Nigdy nie szczędził sobie jedzenia i to chyba właśnie po nim odziedziczyłam swoje obżarstwo. Mężczyzna, pomimo swojego wieku – przekroczył już czterdziestkę – wciąż utrzymywał swoją atletyczną figurę. Był szeroki w barkach, miał bardzo umięśnione ramiona i zawsze chodził w koszulkach, które gładko przylegały do jego torsu. Dużo moich znajomych, na pierwszy rzut oka dochodziło do stwierdzenia, że mój tata jest przerażający. Nikt nie wiedział jednak, że specjalnie robił tak wściekłą minę, by móc śmiać się później z ich wyrazu twarzy. Dopiero, gdy poznało się go bliżej, można było stwierdzić, jaki ma niesamowity charakter. Potrafił rozbawić tłumy jednym żartem, tylko dlatego, że miał tak oryginalne poczucie humoru.

Zerknęłam speszona na brata, który tylko wzruszył ramionami w odpowiedzi. Robiło się coraz bardziej niezręcznie – nie dało się tego ukryć. W tym momencie, jak na zawołanie, pojawiły się obie zguby. Harry zdążył chyba zapomnieć o swoim podłym, porannym humorze. Z Niallem nie widziałam się od poprzedniego wieczoru. Nie miałam więc pojęcia, czy wszystko między nami w porządku i czy czuł się w ogóle na siłach, żeby schodzić na dół, czy może zrobił to tylko dla nas. Obydwaj uśmiechnęli się do wszystkich, kolejno witając się z naszymi rodzicami, by później zająć swoje miejsca przy stole.

– Mają państwo szczęście, że dzisiaj gotowała Anya. Loui w kółko robi tylko tę swoją zupę ogonową i nic więcej – zaśmiał się cicho Harry. Tommo zbeształ go wzrokiem, a ja omal nie wyplułam tego, co już znajdowało się w moich ustach, krztusząc się własnym śmiechem. Niall, który siedział obok mnie, od razu przyszedł mi z pomocą, delikatnie poklepując mnie po plecach. Za wszelką cenę próbowałam zignorować ciepły dreszcz, który przebiegał po linii kręgosłupa wraz z jego dotykiem.

Po jego zachowaniu z łatwością wywnioskowałam, że między nami wszystko w porządku. Wydawało mi się wręcz, że było lepiej niż zazwyczaj. Cały czas zerkaliśmy na siebie nawzajem, szukając pocieszenia i wsparcia w tych dziwnych chwilach z moją rodziną. Zdarzyło się nawet, że jego dłoń znalazła się na moich plecach - jego dotyk naprawdę uspokajał, więc w pewnym sensie byłam mu wdzięczna, choć przez chwilę czułam się dość niekomfortowo. Bałam się, że rodzice albo (co gorsza) przyjaciele zobaczą, jak Horan mruga do mnie porozumiewawczo.

Wracając, to nie zupa ogonowa tak mnie rozbawiła, tylko sam fakt, jak swobodnie Harry poczuł się w towarzystwie moich rodziców, którzy z kolei – przynajmniej mama – nie pochwalali takiego zachowania. To dziwne, że tata z mamą od tylu lat są razem, skoro tak wiele ich różni. Humor mojej matki nijak ma się do poczucia humoru ojca. Z chęcią bym się założyła, że ona go w ogóle nie posiada. Może usunęła go sobie jako nastolatka? Wyrwała, jak niechcianego zęba.

– Liam przyjdzie? – zapytał jakby od niechcenia Zayn, dłubiąc w kawałku marchewki z zupy, wyciągniętej uprzednio na brzeg talerza. Zerknęłam na brata, który patrzył zdegustowany na kumpla, który dalej babrał się w jedzeniu.

– Przyjdzie razem z Danielle – odpowiedziałam. – Ale tylko na chwilę. Chyba mają jakąś rezerwację na wieczór, czy coś.

Zauważyłam, że Harry rozchyla usta, a w jego oczach dostrzegłam ten standardowy błysk i już wiedziałam, że zaraz dopuści się strasznego czynu, jakim będzie rzucenie nieprzyzwoitego komentarza w towarzystwie moich rodziców. Zareagowałam szybciej, niż się spodziewał. Siedział naprzeciwko mnie, nie miałam więc problemów z "dyskretnym kopnięciem" go w kostkę. Chłopak zawył cicho, łapiąc się za bolącą część ciała.

– Państwo wybaczą, ale chyba coś mnie ugryzło – powiedział przez zaciśnięte usta i niemal wybiegł z jadalni, po drodze posyłając mi zabójcze spojrzenie.

Mama przewróciła oczami i spojrzała wymownie na Louisa.

– Powiedz, co u Eleanor? – rzuciła niepewnie, rozglądając się po zebranych przy stole, jakby się zastanawiała, czy ten temat nie jest czasem w strefie tabu.

– Wszystko w jak najlepszym porządku – odpowiedział jej grzecznie Louis, po czym wstał, by pozbierać puste talerze.

– Po posiłku zostały już tylko wspomnienia – jęknął pod nosem, niezadowolony ze swojej porcji, Niall.

– Później – szepnęłam bezgłośnie, odwracając twarz w jego stronę, tak by nikt więcej nie mógł tego zobaczyć. Blondyn przewrócił oczami i rozsiadł się wygodniej na swoim siedzeniu.

Louis po chwili zajął już swoje standardowe miejsce naprzeciw Niallera. Uśmiechnął się do rodziców, po czym wrócił do podjętej uprzednio konwersacji.

– Kilka dni temu odebrała swoje prawo jazdy – powiedział. Widać było na kilometr, jak bardzo dumny był ze swojej dziewczyny. Ojciec zaśmiał się cichutko.

– Alice zdała za pierwszym podejściem. Pamiętasz, jaki wtedy byłeś z niej dumny? – zagaił, jak gdyby nigdy nic. Wstrzymałam oddech, czekając na odpowiedź brata.

Lou patrzył przez chwilę gdzieś pod nogi, później w niebo (czyżby modlił się, o więcej cierpliwości?), by następnie, ze stoickim spokojem, spojrzeć na ojca. Nasi rodzice od zawsze bardziej preferowali Alice od Eleanor. Blondynka była dla nich chodzącym ideałem. Ich mina, gdy Lou zakomunikował, że więcej Alice najprawdopodobniej nie zobaczą, była bezcenna. Myślałam, że nawet ojcu polecą łzy – jednak zachował honor. Mama za to, nie zważając na nic, wprost powiedziała, że popełnił błąd. Wiedzieli, że nie mogą wiecznie kontrolować życia swojego syna, mieli jednak widoczną dla wszystkich nadzieję, że wywrą na nim chociażby w tej sprawie jakikolwiek wpływ. Zdążyli w końcu pokochać Alice, jak swoją własną córkę.

– A pamiętasz, jak dwa dni po dostaniu nowiutkiego prawa jazdy, rozbiła mój samochód? – rzucił to niemal jak obelgę Louis. Przecież każdemu mogło się zdarzyć! I wcale nie próbowałam siebie przekonać dlatego, bo kiedyś ja sama rozbiłam mu samochód... Cóż, głównie dlatego niezbyt lubiłam jeździć – bo nie byłam zbyt dobrym kierowcą. Prowadziłam tylko z ogromnej konieczności, kiedy wszystkie inne możliwości były niedostępne.

Atmosfera robiła się coraz bardziej gęsta. W powietrzu wisiało widmo kłótni o Alice, które nie wróżyło nam nic dobrego, tylko kolejny płotek do przeskoczenia w biegu o szczęście rodzinne. Dobra, może nie było tak źle. W naszej rodzinie wciąż było dużo miłości i wsparcia, ale obok niektórych tematów nie dało się przejść obojętnie.

Na szczęście w porę przybyli Liam z Danielle, którzy na chwilę znaleźli się w centrum uwagi. Na tyle długo, żeby trochę tę atmosferę oczyścić.

– Wracając do tematu... – zaczął ojciec, kiedy już przywitali się z przybyłą parą.

Zakryłam twarz dłonią i pokręciłam nią na znak protestu. Tata nie zwrócił na mnie najmniejszej uwagi i zerknął na nowo przybyłych. Sięgnęłam po kubek soku, który należał do siedzącego obok Nialla. Szykowałam się do dłuższej rozmowy, więc musiałam trochę oczyścić gardło. Z nim nigdy nie dało się zamienić kilku zdań. Czasem odnosiłam wrażenie, że mówił więcej, jak mama. Dziwne, zazwyczaj to kobiety zbyt dużo mówią. Najgorszy jednak był brak taktu – niestety, ale chyba był mistrzem zadawania niestosownych pytań w złych sytuacjach. My już się do tego przyzwyczailiśmy, jednak nowi towarzysze – czyli nasi przyjaciele – niestety mogliby się zdziwić.

Muzyka

– Jak twoje podboje miłosne, córko? Znalazłaś w końcu kogoś? – zapytał z takim spokojem, że nagle uciekła ze mnie cała pewność siebie.

Byłam tak zaskoczona jego bezpośredniością i otwartością wśród nowych znajomych, że wyplułam łyk soku, który aktualnie miałam w buzi, machinalnie odkładając przedmiot na stół. Niall sięgnął po swój kubek, zerknął do środka i wzruszając ramionami, bezceremonialnie wypił połowę jego zawartości. Zayn wpadł w niepohamowany śmiech, Louis próbował go uspokoić, rzucając mu pochmurne spojrzenia, kiedy ja krztusiłam się własną śliną. Właściwie, to starałam się przeciągnąć tę chwilę w nieskończoność, bo nie miałam bladego pojęcia, jak zareagować. Speszona wytarłam usta i spojrzałam na ojca.

– Słucham? – rzuciłam, jak jakaś niedosłysząca.

Zastanawiałam się, jak w ogóle mógł o to pytać w towarzystwie?! Właśnie taki nietakt miałam na myśli – zazwyczaj na oczach gości obrywało się albo mnie, albo Louisowi, kiedy ojciec przejmował pałeczkę i zaczynał rozmowy. Wyobrażacie sobie sceny z filmów, w których to ojcowie bądź matki zaczynają paplać na temat przygód z dzieciństwa swojej pociechy? I zaczynają opowiadać przekomiczne w ich mniemaniu historie w towarzystwie twojej największej sympatii? Cóż, zarówno ja, jak i Louis już mamy to za sobą.

Spuściłam wzrok na swój talerz. Starałam się nie patrzeć w stronę Nialla, bo to od razu zdemaskowałoby mnie przed wszystkimi. Nie tylko przed moim tatą, ale przed przyjaciółmi i... samym zainteresowanym, Niallerem, który z zaciekawieniem mi się przyglądał, jakby specjalnie chciał mnie speszyć.

– Znalazłaś w końcu kogoś? – dopytywał się ojciec, ignorując przedstawienie, które mu zafundowałam. Mama spojrzała na mnie badawczo, próbując rozgryźć moją minę. Co ich nagle wzięło na badanie mojego życia towarzyskiego?

– O proszę! Sok się skończył! – Zerknęłam na resztę chłopaków, szukając jakiejkolwiek pomocy.

– To może ja przynio... – zaczął Niall, który najwyraźniej bardzo chciał dostać się do kuchni pełnej żarcia. Ja też byłam głodna, a zdecydowanie mniej narzekałam!

– Nie, nie. Ja pójdę. – Zerwałam się z miejsca i złapałam, niemal w tym samym czasie co Niall, rączkę od szklanego dzbanka, którego zawartości tak naprawdę starczyłoby na jeszcze kilka szklanek. Po tym jednym, przypadkowym zetknięcie się naszych dłoni, a obydwoje zawstydzeni odwróciliśmy wzrok. Gwałtownie cofnęłam swoją rękę, ukrywając falę ekscytacji pod maską znudzenia i zirytowania. Poczułam to samo dziwne ciepło w sercu co zawsze, gdy dotykałam jego ciepłej skóry. Nie uszło to uwadze mojego ojca, który ze zdziwieniem przyglądał się całej sytuacji. On chyba naprawdę nie dostrzegał, że to wszystko wina jego i tych dziwnych pytań.

– My pójdziemy – zdecydowaliśmy chóralnie i czym prędzej wyszliśmy z jadalni.

Zerknęłam na chłopaka, którego wyraźnie to wszystko zawstydziło. Lekko zaczerwienione policzki tworzyły idealny kontrast dla tych niebieskich, nieziemskich oczu, którym tak bardzo lubiłam się przyglądać. Niall zręcznie dopełnił dzbanek sokiem, po czym wyciągnął go w moją stronę. Wzięłam go do ręki, specjalnie się przy tym ociągając, z nadzieją, że może znów przypadkiem się dotkniemy; przy okazji wciąż "ukradkiem" – robiłam to dość nieumiejętnie – spoglądałam mu w oczy. Rzeczywiście, nie wiem, czy zrobił to specjalnie, czy tym wszystkim znów zarządził los, ale otarł się o moją dłoń, spokojnie przekazując mi naczynie.

Uśmiechnął się delikatnie; speszona odwróciłam wzrok, gdy dotarło do mnie, że on również zaczął mi się przyglądać. Poczekał chwilę i gdy zobaczył, że nie zamierzałam się wcale ruszyć przysunął się o kilka kroków bliżej. Był nieco wyższy, ale nie aż tak, żebym musiała zadzierać głowę wysoko do góry. Po prostu uniosłam oczy, by znów skrzyżować nasze spojrzenia.

– Zaniesiesz im to? Czy może po prostu posiedzimy sobie w kuchni? – szepnął, zarzucając jeden z moich niesfornych, blond kosmyków za ucho.

– Nawet nie wiesz, jak bardzo bym chciała... – powiedziałam bez zastanowienia. Blondyn zaśmiał się perliście i spojrzał na mnie spod długich, jasnych rzęs. Kolana niemal się pode mną ugięły, gdy tak wpatrywał się w moje oczy. Przechylił trochę głowę, nie spuszczając ze mnie wzroku. Uśmiechnął się szeroko, uspokajająco, wyciągając do mnie ręce. Pozwoliłam mu się przytulić, rozkoszując się jego bliskością, ciepłem, dotykiem i tymi zabójczo pachnącymi perfumami. W jednej ręce wciąż kurczowo ściskałam dzbanek, drugą jednak położyłam na jego plecach, przylegając do niego trochę mocniej. Właśnie takim, bardzo prostym sposobem dodał mi otuchy na cały wieczór w towarzystwie rodziców, który ciągle miałam przed sobą.

– Wszystko idzie świetnie, co? Będzie dobrze. Nie wiem, dlaczego nagle twoja mama miałaby zmienić zdanie, co do ciebie mieszkającej w tym domu wariatów. – Zaśmiał się cicho, wypuszczając mnie z objęć. Stłumiłam westchnięcie. To na pewno był czysto przyjacielski gest, który miał mi pomóc przetrwać to wszystko.

Byłam tak podenerwowana, że nie zauważyłam wchodzącej do kuchni matki. Kobieta odchrząknęła dwuznacznie. Niall potarł dłonią moje ramię po raz ostatni, zdecydowanie po przyjacielsku, odebrał mi dzbanek i wyszedł z nim do salonu. Mijając kobietę w progu, kiwnął lekko głową w moją stronę. Matka przeszła się wokół pomieszczenia, dokładnie oglądając każdy jego skrawek. Zajrzała do kilku szafek, do lodówki, później do kredensu  i w końcu przemówiła:

– Jesteś pewna, że chcesz tutaj nadal mieszkać? – zapytała z jakąś dziwną nadzieją w głosie, której nie dało się przeoczyć. – Odniosłam wrażenie, że raczej męczy cię to miejsce.

– Wywnioskowałaś to po zaglądnięciu do kredensu i lodówki? – Uniosłam brwi do góry w rozbawieniu. Mamę ostatnio opuściło poczucie humoru, nie wiedzieć czemu. Dlatego spojrzała na mnie z wyższością i rzuciła:

– Nie rób z siebie pajaca. – Przewróciłam oczami.

– Oczywiście, że chcę tutaj dalej mieszkać. Oni są moją rodziną, mamo, nie dałabym rady teraz ich opuścić. – Zaśmiałam się cicho na myśl o moich szalonych przyjaciołach. Mama pokręciła głową w zadumie.

– Jesteś tu jedyną kobietą. Zapewne ciężko jest zapanować nad tym całym harmidrem. Może lepiej by było gdybyś...

– Nie jestem tu sama. To po pierwsze. Marisol wraca niedługo od mamy, więc będziemy znów we dwie, jak na razie Danielle zastępuje jej miejsce. A po drugie, mi to wcale nie przeszkadza. Jestem bardziej odpowiedzialna, odkąd chłopaki z nami mieszkają. Do tej pory byłam odpowiedzialna tylko za siebie, teraz czuję, że w pewnym sensie jestem również za nich. A po trzecie: jak już powiedziałam, oni są moją rodziną. Nie opuszczę ich w takim momencie.

– To znaczy? W jakim momencie?

– Mamo, daj spokój. Oni i tak niedługo znowu ruszają w trasę koncertową. Zapewne nie będę ich widzieć przez kilka tygodni albo, jak dobrze pójdzie, to i miesięcy. Daj mi się tym wszystkim nacieszyć, póki jeszcze mogę – powiedziałam ze smutkiem w głosie. W końcu mówiłam szczerą prawdę. Przerwy między trasami nie trwają wiecznie.

– I tak uważam, że to nie jest odpowiednie środowisko dla młodej kobiety – powiedziała władczym tonem. Nagle to do mnie dotarło. Uderzyło mnie, niczym rozpędzona strzała z łuku.

– Ach, więc to o to w tym wszystkim chodziło? Pozwoliłaś im się tutaj wprowadzić, bo miałaś nadzieję, że wtedy wrócę do domu? – Matka odwróciła wzrok, co tylko potwierdziło moje przypuszczenia. – Nie wróciłabym przed wprowadzeniem się chłopaków i nie wrócę teraz. Nie ma takiej opcji – szepnęłam.

– Równie dobrze mogłabym ci nakazać... – zaczęła, ale ja nie pozwoliłam jej dokończyć. Wiedziałam, co miała na myśli. Wiedziałam, aż za dobrze, gdyż wiele razy nasłuchałam się tego, gdy mieszkałam z rodzicami.

– Tak się składa, że za równe dwa tygodnie kończę liceum. Mam już osiemnaście lat, od dłuższego czasu. Jestem dorosła. A wiesz, co to znaczy? To znaczy, że podejmuję własne decyzje. Nie powinnaś mi przeszkadzać, kiedy próbuję zachować się dojrzale – rzuciłam i wyszłam z kuchni. Usłyszałam tylko ostatnie ciche westchnięcie, o dziwo, wcale nie przepełnione gniewem i urazą.

Pomimo tego, że mama często zachowywała się okropnie, próbując dyrygować mną i Louisem, to i tak wciąż pozostawała moją najukochańszą rodzicielką. Tylko to, że bardzo ją kochałam, powstrzymywało mnie przed wykrzyczeniem tego, co czasem naprawdę myślałam. Nie chciałam jej nigdy zranić. Ranienie czyichś uczuć nie było moim celem. Ja po prostu chciałam cieszyć się wolnością.

Stanęłam w progu, przyglądając się chłopakom. Wzrok zawiesiłam na Niallu, który żartował właśnie z Lou i obsesji ojca na punkcie Alice. Przez chwilę miałam wrażenie, że tata się wkurzy, ale ku mojemu zdziwieniu, tylko zawtórował mu głośnym śmiechem. Cieszyło mnie, że chociaż oni się dogadali. W dodatku szczery uśmiech na twarzy chłopaka, wywołał jego odzwierciedlenie na mojej.

To był tylko mój najlepszy przyjaciel. Nikt więcej. Przyjaciel – przeliterowałam sobie w myślach, żeby to słowo na pewno dotarło do wszelkich zakamarków umysłu oraz do serca. Później, nim spostrzegłam, literowałam już słowo  b y ł. Był tylko przyjacielem, zanim się w nim zakochałam. Próbowałam przekonać o tym samą siebie, że nie czuję do niego nic więcej. Nigdy dotąd nie byłam w takiej sytuacji. Owszem, byłam zauroczona w Luku, przyjacielu z liceum, ale do miłości... chyba było znacznie, znacznie dalej. Zakochanie było dla mnie taką samą tajemnicą, co trójkąt bermudzki dla wielu naukowców. Istniało sobie gdzieś. Gdzieś, gdzie nie miałam dostępu. Owe "gdzieś" nie interesowało mnie w żadnym stopniu, aż do teraz. Musiałam wziąć się w garść i zacząć poważniej rozmyślać o swoich głęboko ukrytych emocjach. W końcu z dnia na dzień, Niall stał się dla mnie najważniejszą osobą w życiu. Zaczęłam reagować na każdy jego ruch, na każde westchnienie i każdy uśmiech.

Czy istnieje jakieś lekarstwo na miłość?

rozdział edytowany 21.11.2015r.

#NU_ff

Cześć kochani! :)

Wybaczcie opóźnienie. Zwyczajnie się nie wyrobiłam. Cóż, rozdział jako taki. Nie jest najgorzej, tak sądzę. Wyszło przeokropnie długo, ale to chyba nie jest problem, prawda? 

Jak widać, nowy szablon już zagościł. Jak dla mnie, jest znacznie lepszy od poprzedniego, ale ogólną ocenę pozostawiam w Waszych rękach. Większość rozdziałów po nadrabiałam. Czytam również kilka nowych historii, tam staram się, jak mogę, by wyjść na prostą :)

Miałam coś jeszcze Wam zakomunikować, ale zapomniałam. Jeżeli mi się przypomni, to napiszę o tym w "aktualnościach". Pozdrawiam najserdeczniej! ;*