Rozdział X: Cena miłości

 Muzyka

Anya

- Hej, Any... Naprawdę jesteś zajęta czy może nie odbierasz, bo zwyczajnie masz mnie już dosyć? Nie zdziwiłabym się, gdybyś miała. Wiem, że pojawiam się i znikam... nie zawsze o wszystkim ci mówię, bo... cóż, nie chcę tego nagrywać na pocztę. Wolałabym pogadać w cztery oczy. Przepraszam cię za to. Długo zbierałam się w sobie, by do ciebie zadzwonić i oznajmić, że podjęłam wreszcie decyzję. Chodzi o Fay. Chciałabym się tym z tobą podzielić... czy się jeszcze przyjaźnimy, czy nie, mam nadzieję, że oddzwonisz.

Trzymałam telefon przy uchu, po raz drugi odsłuchując wiadomość głosową. Leżałam na swoim łóżku, wpatrując się w sufit, zastanawiając się czy moją więź z Marisol można dalej nazywać przyjaźnią. Z jednej strony chyba wciąż mi na niej zależało i nawet nabrałam ochoty na rozmowę z nią, z drugiej jednak... nie widziałyśmy się już kilka miesięcy. Głupio było się do tego przyznać, ale w pewnym momencie najzwyczajniej w świecie o niej zapomniałam.

Choć nie widziałyśmy się od tak dawna, nie potrafiłam jej wykreślić z mojego życia. Przez chwilę chciałam, bo miałam dosyć tego, że przypominała sobie o mnie wtedy, kiedy miała jakiś problem. Mimo wszystko... wciąż darzyłam ją dużą sympatią. Nie mogłam ot tak o niej zapomnieć, bo w głowie pojawiały się wspomnienia z czasów szkolnych, kiedy brnęłyśmy przez kolejne klasy ramię w ramię, polegając na sobie nawzajem. Miałyśmy swój niemy układ: ja zawsze wyciągałam ją z kłopotów, a ona robiła wszystko, bym wykreśliła słowo nuda z mojego słownika. Kiedyś naprawdę byłam okropnym sztywniakiem...

Jakimś cudem się dopełniałyśmy. Zawsze potrafiłyśmy znaleźć wspólny język i teraz, kiedy nasze drogi częściowo się rozeszły, brakowało mi tego, co kiedyś miałyśmy. Dlatego fakt, że raz na milion lat wciąż potrafiła sobie o mnie przypomnieć... próbowałam nie patrzeć na to negatywnie. W końcu każdy z nas ma swoje sprawy, a urodzenie i wychowywanie dziecka nie było czymś błahym. Nic więc dziwnego, że nie miała ochoty na babskie pogaduszki, siedząc po uszy w pieluchach. Potrafiłam jej to wybaczyć.

Zawsze dużo jej wybaczałam. 

Ponadto, naprawdę udało się jej mnie zaciekawić. Marisol podjęła decyzję dotyczącą swojej córki, Fay. Mogła od razu uchylić rąbek tajemnicy, ale jak zawsze musiała bawić się po swojemu. Zadzwonisz, to się dowiesz. Jak nie, to niech cię zżera ciekawość, nie moja wina.

Westchnęłam.

Odsłuchałam tę wiadomość późnym wieczorem. Zbliżała się dziesiąta, więc Sol zapewne już dawno spała. Nie chciałam ryzykować - gdybym przypadkiem obudziła Fay, przyjaciółka chyba nigdy więcej nie odezwałaby się do mnie słowem. Odłożyłam więc telefon na szafkę nocną. Jutro mam cały dzień na przeprowadzenie tej rozmowy, pomyślałam, zamykając oczy.

Już prawie zasypiałam, kiedy głośne pukanie do drzwi sprowadziło mnie z powrotem do świata żywych. Ogarnęłam wzrokiem cały pokój, zastanawiając się, co się dzieje. Byłam rozkojarzona odpływaniem do krainy Morfeusza, więc minęła chwila, nim zorientowałam się, że ktoś uchylił drzwi do pokoju i wpuścił trochę jaskrawego światła z holu, które na chwilę mnie oślepiło. Zmrużyłam oczy - dopiero, kiedy przyzwyczaiły się do nowej sytuacji, dostrzegłam zasmuconą twarz Louisa. Musiał przyjść chwilę przed położeniem się spać, sądząc po mokrych włosach, nieco przydużej, czarnej koszulce i dresowych spodniach.

- Właź - burknęłam tylko, przecierając oczy dłońmi.

Posłusznie wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi. Ja w tym czasie zapaliłam stojącą obok łóżka lampkę, żeby biedny Lou nie zgubił się po drodze. Usiadł na brzegu łóżka, obok mnie. Cały czas wpatrywał się w swoje dłonie. W ogóle nie nawiązywał kontaktu wzrokowego, co uznałam za trochę dziwne. 

- Widziałem się dzisiaj z mamą - powiedział.

Przewróciłam oczami w teatralnym geście, dając mu do zrozumienia, że nie mam ochoty na pogaduszki na jej temat. Odcięła się ode mnie. To ona zaczęła tę cichą wojnę, chociaż nie zrobiłam nic złego. Jeżeli milczenie miało być ceną za miłość, to ja zdecydowałam się już ją zapłacić. Dlaczego więc miałam słuchać co u niej, kiedy wiedziałam, że nie obchodziło ją, co się ze mną działo? Faza smutku i cierpienia z powodu wojny już mi przeszła. Chyba najzwyczajniej w świecie zdążyłam się przyzwyczaić. Teraz byłam wściekła, że w ogóle kazała mi wybierać.

- Mama cię nie zbywa. To znaczy, na początku chciała ci dać nauczkę, postawić na swoim i tak dalej. Ale teraz... unikała cię, bo boi się z tobą porozmawiać - tłumaczył, a ja milczałam, wpatrując się w sufit.

- Boi się porozmawiać? Proszę cię - prychnęłam z pogardą. Jej zachowanie było śmieszne i chyba każdy, kto o tym wiedział, myślał podobnie.

- Any... - zaczął i urwał, jakby nie bardzo wiedział, jak ubrać to w słowa. - Obiecałem jej, że powiem ci prawdę, bo ona nie potrafi. Powiedziała, że chciała trzymać cię od tego z daleka, bo dużo ostatnio przeszłaś i zwyczajnie się o ciebie martwi. Myślała, że wszystko się ułoży, ale okazało się... że nie da się już tego naprawić - kontynuował. 

W tym momencie w mojej głowie zapaliło się czerwone światło. Ogromny wykrzyknik, którego nie sposób było ignorować, zajął honorowe miejsce wśród wszystkich moich myśli. Mimo tego, że często się nie dogadywałyśmy, ona wciąż pozostawała moją mamą. I choć mogłam jej wiele zarzucić i zwyczajnie przestać się przejmować - nie potrafiłam.

- Przestań owijać w bawełnę. Co się dzieje, Louis? - zapytałam, siadając bliżej niego. Spojrzałam mu w oczy, czekając na dalszy ciąg.

- Rodzice się rozwodzą - powiedział cicho.

Zabrakło mi słów.

Wpatrywałam się w Louisa z niedowierzaniem, z rozchylonymi ustami, wytrzeszczając na niego oczy. Przez chwilę wydawało mi się, że to jakiś niepoważny, najgłupszy na świecie żart. Ja naprawdę miałam nadzieję, że to żart. Ale jego spokój... to, jak głaskał mnie po plecach, rzucając mi przepraszające spojrzenie...

- Od jak dawna... - zaczęłam, choć sama nie bardzo wiedziałam, o co chciałam zapytać. - Od kiedy... Kiedy to się zaczęło? Od jak dawna wiesz? - zapytałam w końcu, niemal oskarżając go tonem i spojrzeniem. Jakby był czemukolwiek winien.

- To już trochę trwało - wyznał, znów wbijając wzrok w swoje dłonie. - Od kilku miesięcy mieli problemy. Ja... dziwię się, że nie zauważyłaś. W końcu byłaś z nimi w Paryżu, spędziliście razem tyle czasu... widywałem ich rzadziej, a wiedziałem, że coś jest nie tak - wypalił.

To brzmiało jak oskarżenie, ale postanowiłam nie brać tego do siebie. Rzeczywiście... nie zauważyłam. Skupiałam się na sobie, na swoich problemach, bo nie spodziewałam się, że oni też mogą jakieś mieć. Że po tylu latach jednak można mieć siebie dosyć... Że po tylu latach można nagle pomyśleć o rozwodzie.

- Mama mi tego nie powiedziała, ale... tak między nami... wydaje mi się, że tata kogoś ma - szepnął, po czym pokręcił głową, jakby sam próbował wybić sobie ten pomysł z głowy. - Ale to nie jest możliwe, prawda? Powiedz, że to niemożliwe - zwrócił się do mnie, używając niemal błagalnego tonu.

Pokręciłam powoli głową.

- Nie posądziłabym o to taty. Rozwodzą się... - niemalże wyplułam te słowa - ...ale chyba nie zaczęliby tak szybko spotykać się z innymi ludźmi? - Ciężko było w to uwierzyć. Jakoś do tej pory wydawało mi się, że tak pielęgnowana miłość... Och! Takie problemy nie powinny dotyczyć ludzi, którzy byli ze sobą tak długo, że zdążyli wychować już dwójkę dzieci! Rozstania są zarezerwowane dla par, które dopiero zaczynają. Które nie znają się tak dobrze albo zwyczajnie do siebie nie pasują. Jak można... po takim czasie?

- Lou, nie możemy im jakoś pomóc? - zapytałam.

- Wątpię, Any. Chciałbym, ale mama naprawdę robiła, co mogła, a i tak... To ojciec zażądał rozwodu. Ona tego nie chciała, dlatego mam wrażenie, że... że to jego wina. Że może jest ktoś trzeci - burknął.

- Louis - zaczęłam ostrzegawczym tonem. - Przestań. To tylko twoje domysły... nie oskarżaj go - stanęłam w obronie taty.

Już sama nie wiedziałam, co mnie bardziej zaskoczyło. Rozwód... czy może fakt, że Louis z taką łatwością oskarża ojca o zdradę. Skąd w ogóle przyszedł mu do głowy taki pomysł? Tata nigdy nie dał nam powodów, żeby źle o nim myśleć. Był uczciwy, honorowy i kochający. Pielęgnował naszą rodzinę. Zawsze był obok, kiedy mieliśmy jakieś problemy. Zawsze był... dla nas i służył dobrą radą, a Louis ot tak go posądza?

- Anya, ja go nie oskarżam. Ja tylko... to wszystko jest takie... porąbane. Byli moim wzorem... to jak się do siebie zwracali, jak im na sobie zależało przez całe życie. To wszystko wyglądało tak naturalnie. Dlaczego... tak nagle? Coś musiało się wydarzyć! Przecież to nie mogło ot tak się zawalić! Jakby... jakby czas im się skończył i... teraz to wszystko przestało mieć sens - żalił się, przecierając dłonią oczy.

Było mi przykro. Czułam smutek i rozczarowanie, zupełnie jak Louis. Nie mieściło mi się to w głowie, że nasi rodzice mogli ot tak z siebie zrezygnować. A jednak... to się działo. Ale w przeciwieństwie do mojego brata, w życiu nie oskarżyłabym o nic ojca. Przypuszczenia Lou sprawiły, że zamiast zatopić się po uszy w smutku, czułam wściekłość. Nie byłam zła na brata czy nawet tatę... byłam zła na siebie, że gdzieś tam w głębi umysłu pojawiła się jednak ta zdradziecka myśl... "A może Louis ma rację?" Szybko wyrzuciłam ją z głowy. Nie chciałam w to wierzyć. Informacja o rozwodzie już i tak mnie wewnętrznie rozbiła. Gdyby okazało się, że Louis mówił prawdę... chyba bym się nie pozbierała.

Siedzieliśmy w ciszy, przytulając się do siebie. Opłakiwaliśmy związek rodziców, wątpiąc w prawdziwą miłość i szczęście. Pocieszaliśmy siebie nawzajem, próbowaliśmy jakoś przetrwać ten życiowy sztorm. I choć wiedziałam, że jutro musiało kiedyś nadejść, modliłam się, by chociaż przyszło z opóźnieniem i dało nam czas, na pozbieranie myśli i ustabilizowanie rozchwianych do granic możliwości emocji.

*

 Muzyka

Anya

Zasnęłam nad ranem, koło czwartej, kiedy na dworze zrobiło się jasno, a ptaki zaczynały już rozgrzewać swoje śliczne głosy, co doskonale było słychać przez uchylone okno. Ostatnie, co pamiętałam, to moment, w którym Louis się przebudził (zazdrościłam mu, że potrafił zasnąć) i wyszedł z pokoju. Po jakimś czasie wreszcie udało mi się zmrużyć oczy, choć sen raczej był płytki. Budziłam się co kilka godzin, myślami znów wracałam do rozwodu.

Obudziłam się o jedenastej. Moje samopoczucie pozostawiało wiele do życzenia, w końcu spałam coś około sześciu godzin z przerwami - prawie jak w dni szkolne. Szybki, orzeźwiający prysznic, ładne ubrania i staranny makijaż sprawiły, że przynajmniej nie wyglądałam tak fatalnie, jak się czułam. Oprócz tego, że opuchlizna po nocnym płaczu jeszcze nie zeszła, wczorajszy wieczór nie pozostawił na mnie więcej znaków szczególnych. Dla kogoś z zewnątrz byłam wciąż tą samą, neutralną, choć raczej beztroską Anyą Tomlinson. Postanowiłam, że tak właśnie ma zostać. Nikt miał nie dostrzec, że stało się coś złego. Nawet Niall, którego jak zwykle nie chciałam obarczać rodzinnymi problemami. Ostatnio wydarzyło się już o kilka dramatów za dużo, o których niestety wiedział. Pewnie od dawna już krzywo patrzył na moich bliskich, choć zazwyczaj nie dawał tego po sobie poznać. Nie chciałam dawać mu więcej pretekstów do ponownego oddalenia się ode mnie. Teraz, przy rozwodzie rodziców, chyba doszczętnie by mnie to załamało.

Ku mojemu zdziwieniu, Horan już o wszystkim wiedział. Oczywiście, nie powiedział mi tego wprost. W końcu chyba nikt o zdrowych zmysłach nie zacząłby rozmowy, wspominając na wstępie o rozwodzie rodziców swojej dziewczyny. Wnioskowałam raczej po jego zachowaniu - przez cały dzień był zadziwiająco taktowny, delikatny i uroczy. Owszem, Nialler zawsze był delikatny i uroczy, ale tym razem dodatkowo nie odstępował mnie na krok od samego rana. Co więcej, traktował mnie, jakbym była z porcelany i mogła roztrzaskać się na kawałeczki przy każdym najmniejszym dotyku, co niemal od razu rzuciło mi się w oczy. Dziwiło mnie, że chłopacy jak co dzień poszli na próbę, kiedy on wylegiwał się ze mną na kanapie przed telewizorem. Na pytania o pracę rzucał zdawkowe odpowiedzi, w kółko powtarzając, że ubłagał dzień wolny, bo tego potrzebował, a nie ze względu na mnie. Wiedziałam, że tak naprawdę robił to dla mnie, a kłamał, żebym nie poczuła się winna. To było naprawdę wspaniałe z jego strony, że dotrzymywał mi towarzystwa, próbując wszystkiego, żeby tylko odciągnąć mnie od rozmyślań na temat rodziców.

Leżeliśmy na moim łóżku, ciesząc się sobą, kiedy rozdzwonił się jego telefon. Nie miałabym mu za złe, gdyby odebrał, on jednak zignorował irytujące dźwięki jakiegoś radosnego utworu, skupiając swoją uwagę na mnie. Po raz kolejny zaimponował mi swoim zachowaniem - chyba nawet nie wiedział, jak mnie tym zachwycił. Niestety, telefon jednak nie przestawał dzwonić. Ktoś był naprawdę uparty albo sprawa była aż tak poważna, że za trzecim razem Niall warknął z irytacji, sięgając po komórkę, gdy wreszcie kazałam mu sprawdzić, co się dzieje, bo sama nie mogłam już słuchać tej głupiej melodii. 

Przybrał tak poważny wyraz twarzy, że autentycznie mnie wystraszył. Zmarszczył brwi i odebrał, przez cały czas unikając mojego spojrzenia. Właściwie, to oprócz zwyczajnego "halo?", nic więcej nie powiedział. To osoba po drugiej stronie cały czas mówiła, wręcz krzyczała. Słyszałam kobiecy głos, choć Nialler zapobiegawczo ściszył dźwięk. Patrzyłam na niego z zaciekawieniem, zastanawiając się, do kogo ten głos może należeć. Miałam w głowie tylko jedną odpowiedź. Czy Niall właśnie przerwał nasze słodkie chwile, żeby porozmawiać z Demi?

- Nie, nie zapomniałem - odezwał się wreszcie, jednak kobieta zdawała się go nie słyszeć. Krzyczała dalej, kiedy on bezskutecznie próbował jej przerwać. - Pamiętam! - warknął, po czym zacisnął wargi. Wyglądał na wściekłego i zdesperowanego. Westchnęłam, spoglądając w sufit. - Będę. Tak, będę. No, cholera jasna, mówię, że będę! - krzyknął i rozłączył się, chociaż kobieta jeszcze nie skończyła zdania.

Przez chwilę trwaliśmy w ciszy. Ja nie miałam nic do powiedzenia, a Niall zwyczajnie nie wiedział, od czego zacząć. Minęło kilka sekund, nim wreszcie trochę spuścił z tonu - nie zaciskał już ust i nawet nie wyglądał, jakby chciał roztrzaskać telefon na kawałki. Oddychał głęboko, uspokajając się. Skorzystałam z chwili jego nieuwagi, kiedy na dłuższy czas zamknął oczy, i zaczęłam całować go po szyi. Miałam nadzieję, że w ten sposób trochę się zrelaksuje i wreszcie wróci na ziemię, wróci do mnie. On tylko westchnął i przechylił lekko głowę, dając mi lepszy dostęp do najbardziej wrażliwych miejsc.

Po dość krótkiej chwili odsunęłam się od niego. W nagrodę dostałam słodkiego buziaka, który zdecydowanie przerodziłby się w długie, romantyczne chwile, gdyby Horan nie zdecydował się wreszcie na rozmowę. Kiedy spojrzałam w jego oczy, zrozumiałam, że to dla niego ważne, więc po prostu pozwoliłam mu mówić, choć tak naprawdę nie miałam ochoty słuchać.

- Zadzwoniłem do menadżera, że nie będzie mnie na próbie, ale wyleciało mi z głowy, że byłem umówiony na spotkanie - powiedział.

- Spotkanie? - podłapałam temat.

- Tak... z Demi - wyjaśnił jak gdyby nigdy nic.

Wściekłość zajęła moje serce szybciej, niżbym się tego spodziewała. W kilka sekund spojrzenie pełne miłości zmieniło się w spojrzenie seryjnego mordercy, który z chęcią dokonałby kolejnego zamachu. Niall szybko zorientował się, że nadepnął na minę i posłał mi przepraszający uśmiech, jakby to miało w jakikolwiek sposób mnie udobruchać. Samo wspomnienie o Demi przyprawiało mnie o mdłości. Za każdym razem, kiedy Niall wymawiał jej imię, miałam ochotę wrzeszczeć.

- To ma być takie krótkie spotkanie w kawiarni i spacer w jakimś bardzo publicznym miejscu, żeby reporterzy mieli do nas dobry dostęp - kontynuował. - Zaplanowaliśmy je na dzisiaj, na osiemnastą. Ma trwać dwie godziny.

Jeszcze chwila, a dojdzie do rękoczynów!, krzyknęłam w myślach.

- Mieliśmy plany - burknęłam w odpowiedzi. - Dzisiejszy wieczór planowaliśmy ponad tydzień temu... jakim cudem - próbowałam nie podnosić głosu, ale gniew potęgował z każdą kolejną sekundą - zaplanowałeś dwa spotkania na jeden wieczór? Dlaczego, ja się pytam, umówiłeś się z Demi, zapominając o nas!

- Anya, spędziliśmy razem cały dzień! Wyjdę na dwie godziny i zaraz do ciebie wracam. Czemu robisz z tego taki problem? - zapytał, czym prawie doprowadził mnie do furii.

Podniosłam się z łóżka i wyszłam z pokoju, zostawiając go zakłopotanego i chyba również dość wkurzonego. Podążył za mną. W korytarzu złapał mnie za rękę, zmuszając do konfrontacji.

- Dzisiejszy wieczór miał być wyjątkowy. Planowaliśmy go prawie dwa tygodnie, a ty chcesz zostawić mnie samą... dla Demi?! - krzyknęłam, spoglądając na niego prawie z nienawiścią. Byłam rozczarowana, rozgniewana i zdecydowanie miałam go już dość jak na jeden dzień.

- Zrezygnowałem z próby i spotkania z fanami, żeby być przy tobie, a ty nawet nie doceniasz...

- Przestań!

- ...moich starań? - podniósł głos, żeby mnie przekrzyczeć. - To tylko cholerne dwie godziny! Nic wielkiego! Urwę się wcześniej i szybko do ciebie wrócę, o co ci chodzi?!

- Nie chcę, żebyś wracał! Idź na spotkanie z Demi, nie krępuj się! Nie. Wracaj.

Wyrwałam nadgarstek z jego dość mocnego uścisku i odwróciłam się na pięcie. Zbiegłam po schodach. Słyszałam za sobą jego kroki, chyba zeskoczył z ostatnich schodków, bo usłyszałam głośny huk. Jakoś nie obchodziło mnie, czy coś mu się stało. Byłam wściekła, że zrezygnował z naszego wieczoru, dla spotkania z Lovato. Miałam wrażenie, że wcale nie zapomniał, że zrobił to specjalnie. Po co? Żeby sprawdzić moją wytrzymałość? Miałam dość jego pseudo-związku z Demi, który zdawał się nie kończyć. Tolerowałam to, dopóki ich spotkania nie zaczęły kolidować z naszymi. Nie podobało mi się, że stałam się dla niego mniej ważna. Kiedyś dla naszej randki rzuciłby wszystko, dzisiaj nie potrafił.

Po raz kolejny złapał mnie za nadgarstek. Odwróciłam się do niego, obrzucając groźnym spojrzeniem. Zerknęłam na jego dłoń. Szybko poluźnił uścisk, chyba wreszcie zrozumiał, że wcale nie żartowałam.

- Any, nie mówisz poważnie, daj spokój - zaczął nieco spokojniej. 

- Jeżeli ona jest ważniejsza, idź! Nie chcę cię na razie widzieć, Horan! - Na dźwięk swojego nazwiska, delikatnie się wzdrygnął. - Idź i nie wracaj - warknęłam. 

Tym razem już za mną nie poszedł. 

Nawet nie założyłam butów - wzięłam je do ręki i wyszłam z domu, zatrzaskując za sobą drzwi. 

*

Szłam przed siebie, bez żadnego celu. Potrzebowałam samotności i spokoju, a jednocześnie bardzo chciałam się z kimś zobaczyć. Z kimś innym niż Niall, do którego chwilowo pałałam delikatną nienawiścią. Dobrze wiedziałam, że niedługo mi przejdzie i zapewne będzie mi głupio, że tak po prostu wybiegłam z domu. Niestety w ciągu jednej doby nazbierało mi się za wiele negatywnych emocji - chciałam się jakoś odciąć od wszystkiego, co psuło mi humor, a Demi była zdecydowanie jedną z głównych przyczyn. Gdzieś na równi z moją matką, która zamiast ze mną porozmawiać, ucieka od problemów... niczym nastolatka. Czasem wydawało mi się, że nawet ja potrafię podejmować lepsze decyzje od niej.

Kiedy wpatrywałam się w ekran telefonu, zastanawiając się co dalej, do głowy od razu wpadł mi pomysł spotkania się z Lukiem. Równie szybko dotarło do mnie, że nie powinnam tego robić. Mieszać w głowie Lukowi tylko po to, żeby wzbudzić w Niallu zazdrość. Moje relacje z Hemmingsem wreszcie uległy poprawie - naprawdę chwilowo przestał o mnie zabiegać. Był obok tylko jako przyjaciel i starał się nie przekraczać granic. Czasem nawet do przesady - w końcu od wieków się przytulaliśmy i nigdy nie mieliśmy problemu z okazywaniem sobie przyjaźni. Teraz za każdym razem widzę, jak się waha i kalkuluje czy powinien. Wtedy ja przejmuję stery i zwyczajnie go obejmuję. Drobny, nic nie znaczący gest.

Telefon rozdzwonił się w mojej dłoni, prawie przyprawiając mnie o zawał serca. Wypuściłam go z ręki prosto na betonowy chodnik. Z przerażeniem rzuciłam się urządzeniu na pomoc - na szczęście nie wyglądało to najgorzej - działał, ale miał bardzo nieprzyjemnie wyglądającą rysę, idącą przez połowę ekranu. Zaklęłam w duchu. Dostałam go od brata na dobry początek życia po liceum, a po dwóch miesiącach użytkowania już zdążyłam go zmasakrować.

- Louis mnie zabije... - szepnęłam do siebie, oglądając telefon ze wszystkich stron. Modliłam się, żeby rysa była jedynym problemem.

Przez chwilę nienawidziłam tego, kto do mnie zadzwonił w tak niespodziewanym momencie. Dopiero kiedy dostrzegłam po raz kolejny imię Junsu na wyświetlaczu, trochę spuściłam z tonu. Akurat jemu potrafiłam wiele wybaczyć - chyba jeszcze więcej, niż Marisol, ze względu na wspólną historię z Paryża i wypadek. Cały czas gdzieś tam w środku miałam poczucie winy, a ta dziwna myśl, że to ja powinnam leżeć wtedy w śpiączce, a nie Junsu, wciąż była dość przytłaczająca. Na prośbę przyjaciela postanowiłam jednak wyrzucić te dziwne myśli z głowy i nigdy więcej nie wracać do tematu. Tak, jakby nic się w ogóle nie wydarzyło.

- Anya! - rzucił wesołym tonem. Zawsze zastanawiało mnie, skąd brał tyle radości i szczęścia. Kiedyś nawet go o to zapytałam, ale powiedział, że to sekret, którego nigdy nie zdradzi. - Co słychać? 

- Junsu! Prawie zabiłeś mój telefon, ale to nic! - odpowiedziałam. Jego cichy śmiech sprawił, że wreszcie się uśmiechnęłam.

- Jestem w twojej części Londynu. Spotkamy się? - zapytał.

Moja część Londynu - brzmiało komicznie, ale zdecydowanie mi się spodobało.

- Powiedz gdzie i o której, to może to przemyślę.

*

 Muzyka

Niall

Jak na złość, kumple wrócili z dzisiejszej próby niespotykanie wcześnie. Miałem nadzieję, że uda mi się ulotnić jeszcze przed ich powrotem. Nie musiałbym wtedy niczego tłumaczyć. Oczywiście istniał cień nadziei, że o nic nie zapytają, ale cóż... Prędzej świnie zaczną latać, niż oni przestaną wtykać nos w nie swoje sprawy.

- Gdzie Anya?

Nawet nie zwróciłem uwagi na to, kto konkretnie zadał to pytanie. Udawałem totalnie pochłoniętego telefonem, jakby od tego miała zależeć przyszłość naszego świata. Strzeliłem minę typu jestem cholernie zajęty, więc dajcie mi spokój, na którą chyba nawet nie zwrócili uwagi.

- Nie wiem - burknąłem.

- Co jej znowu zrobiłeś? - Tym razem miałem pewność, że pytanie zadał Louis. Zagrodził mi drogę, kiedy próbowałem przedostać się z kuchni do salonu. Zmuszony, spojrzałem na niego znad komórki. - Dobrze wiesz, że teraz nie...

- Wiem - odpowiedziałem zdawkowo. - Wszystko mi pięknie wytłumaczyłeś z samego rana, nie musisz się produkować.

- Horan, do cholery, dałem ci jedno proste zadanie: pilnować jej - warknął Louis, zwracając na siebie uwagę reszty. Wyglądali na lekko niedoinformowanych. Lou wpakował się w sam środek tego bagna, które sam stworzył.

- To dlatego nie było cię na próbie? 

- Czemu o niczym nie wiemy?

- Co się dzieje?

Miałem nadzieję, że podczas ich konwersacji uda mi się jakoś opuścić pokój. Jednak Louis zapobiegawczo złapał mnie za ramię, jakby bardzo chciał mnie mieć przy sobie.

- Nic, później wam wyjaśnię. Horan, na górę, raz - warknął i popchnął mnie w stronę schodów.  Cóż, jakby nie patrzeć, udało mi się w końcu wydostać z kuchni. Niestety, pod czujnym okiem Tomlinsona, który właśnie po uszy wpadł w rolę opiekuńczego, starszego brata. Czasem nawet zaczynał mi przypominać ojca - stanowczego, poważnego, nieznoszącego sprzeciwu.

- Co się stało? - od razu zaczął rozmowę, kiedy weszliśmy do jego pokoju. Wzruszyłem ramionami, a on w odpowiedzi spiorunował mnie wzrokiem. Nie lubiłem, kiedy tak na mnie patrzył. Jakbym był chodzącym rozczarowaniem, w dodatku największym, jakie w życiu widział.

- Pokłóciliśmy się - burknąłem, choć nie widziało mi się wszystkiego opowiadać. Chyba miałem prawo zachować to dla siebie? Trochę prywatności nie zaszkodziłoby w tym domu wariatów. - Nieważne, Louis. Anya pewnie niedługo wróci, to sobie z nią porozmawiasz. Ja nie mam ochoty o tym mówić. Jestem na nią wściekły. Mam już dość jej chorej zazdrości - dodałem.

- Znowu chodzi o Demi? Ja pierdolę... Niall!

- Co?! Dlaczego od razu zakładasz, że to wszystko moja wina? - podniosłem głos. Chyba nikt nie lubi być oskarżany przez przyjaciół, prawda? - To Anya przesadza. Ja nic nie zrobiłem - broniłem się.

- Tak? To dlaczego nie chcesz wyjaśnić, co się stało? Skoro nic nie zrobiłeś...

- Bo mam dość zdawania ci relacji z naszego związku! - wybuchnąłem. Wcale nie chciałem go zranić. Zwyczajnie mnie to wszystko przytłoczyło i... słowa popłynęły, nim zdążyłem ugryźć się w język.

Louis wyglądał na zranionego. Zdecydowałem jednak, że nie będę przepraszał. Tak naprawdę nie miałem za co. Powiedziałem prawdę - kontrola starszego brata mogła dać w kość, kiedy po każdej kłótni trzeba było się tłumaczyć. Dlaczego, jak, kiedy? To były nasze sprawy, nie jego!

- Daj nam trochę przestrzeni, Louis - wytłumaczyłem.

- Tobie nie można dawać przestrzeni, bo zaraz wszystko psujesz, a później jęczysz nam za uszami, że żałujesz, że chcesz ją z powrotem, że spieprzyłeś! - warknął. - Ja tylko próbuję ci pomóc, bo twoje błędy są czasem tak idiotyczne, że nawet dziecko szybciej by załapało, że robi coś nie tak - dodał nieco drwiącym tonem. 

Skrzywiłem się. Jakoś do tej pory nie pomyślałem, że robię coś nie tak. Dlaczego od razu na mnie naskoczył, kiedy nawet jeszcze nic nie wiedział? 

- Jak mi powiesz, co zbroiłeś, to może pomogę ci to naprawić - wyjaśnił, a ja westchnąłem w odpowiedzi.

- Nic nie popsułem... obraziła się, bo zapomniałem, że mam wieczorem to sfingowane spotkanie z Lovato, a dzisiaj mieliśmy spędzić trochę czasu razem z Ans - powiedziałem wreszcie. - Nie mogę odwołać tego spotkania, bo to nasi menadżerowie ustalają terminy, a my się mamy ich trzymać. Tłumaczę Any dzień po dniu, że nie cieszy mnie czas spędzony z Demi, ale ona nie rozumie.  W dodatku zrobiła się tak bardzo wybuchowa, że czasem nie daję już rady! Jakbym żył z dwoma, a nie z jedną Anyą. Ta pierwsza... jest naturalna, beztroska, urocza... taka zwyczajna. Ta druga? Wiecznie się wścieka, ciągle jest zazdrosna i próbuje mnie kontrolować.

Louis przez chwilę się we mnie wpatrywał, nie mówiąc słowa. Zbierał myśli? Zastanawiał się, czy już mi przyłożyć, czy zostawić to na deser? Może nawet mnie nie słuchał? Po chwili wreszcie wrócił do rzeczywistości, pokręcił głową i zaczął prowadzić swój wykład jako "facet, który trochę zna się na związkach".

- Wyidealizowałeś sobie Any, a teraz, kiedy wreszcie dostrzegasz jej wady, trochę zaburzył ci się obraz - stwierdził rzeczowym tonem. Poczułem się, jakbym rozmawiał z psychologiem, a nie z przyjacielem. - Anya ma temperament, często najpierw reaguje, a później myśli i żałuje. Lubi stawiać na swoim, nie cierpi kiedy ktoś się z nią nie zgadza. Bywa uparta i po prostu... dziwna. - Kiedy dostrzegł moje zdziwienie, wyjaśnił: - Próbuję pokazać ci jej wady. Nie możesz wiecznie udawać, że ich nie ma. Ty też masz swoje i Anya pewnie dobrze o nich wie, ale je toleruje. Poznaj ją wreszcie naprawdę, nie w twoich wyobrażeniach. A co do Demi, ja też bym się wkurzył, gdybym był na miejscu An, więc lepiej szybko zdecyduj, co jest dla ciebie najważniejsze - zakończył, pozostawiając mnie w totalnym szoku. Kiedy mój przyjaciel tak zmądrzał?

*

 Muzyka

Ines

- Co ty w nim widzisz? - zapytała Caroline, lustrując wzrokiem Luka Hemmingsa, który wygłupiał się z resztą zespołu. - Boże, zachowują się jak dzieci - burknęła, spojrzeniem przekazując mi swoje zniesmaczenie.

- Zupełnie nic. To znaczy... dobrze wygląda, ale nic poza tym - wyjaśniłam, wzruszając ramionami.

- To dlaczego to robisz?

- Jak to... - zdziwiłam się. Myślałam, że zdążyła już pojąć, o co mi chodzi. Czasem miałam wrażenie, że jest dwa razy głupsza, niż się wydaje. Westchnęłam. - Luke to przyjaciel Anyi. A ja zrobię wszystko, żeby Anya cierpiała. Więc odbiorę jej kogoś, na kim jej zależy i postaram się, żeby czuł do niej to samo, co ja. Nienawiść. Niall by się na to nie nabrał, ale Luke? - prychnęłam. - To boli, kiedy twój przyjaciel zaczyna się od ciebie oddalać i w pewnym momencie... staje się twoim wrogiem - powiedziałam z uśmiechem.

Mój plan wyglądał idealnie. Cieszyło mnie, że mogłam o nim komuś powiedzieć. To, że Caroline i tak zdawała się do końca nie rozumieć, nawet mnie bardzo nie zdenerwowało.

- Może... może jednak wreszcie odpuścisz?

Posłałam jej nienawistne spojrzenie.

- Jeżeli sądzisz, że daruję jej zrujnowanie naszych marzeń, to chyba coś ci się poprzestawiało w głowie - warknęłam, mierząc ją spojrzeniem. - Nigdy więcej o to nie pytaj, bo skończysz jak Venia - dodałam.

Próbowałam ją nastraszyć, bo tak naprawdę nie chciałam jej stracić. Venia już zrezygnowała z przyjaźni - opuściła zespół i poszła swoją drogą, na odchodne rzucając mi kilka nieprzyjemnych słów. Okazało się, że od dawna widziała we mnie wrogo nastawioną sukę, która manipuluje ludźmi i próbuje wszystkich pod siebie ustawiać. Cóż, lepiej było mi bez niej, skoro i tak nie miałam w niej żadnego oparcia. Nie chciałam jednak zostać całkowicie sama, więc próbowałam chociaż zyskać lojalność Caroline, która pomimo swojego niskiego ilorazu inteligencji, była niesamowicie współczująca i bezinteresowna. Te niepotrzebne uczucia sprawiały, że była... miękka. Nie chciała krzywdzić Anyi, co trochę krzyżowało mi plany.

- Okey - odpowiedziała cicho.

Na szczęście była bardziej uległa od Veni, co rekompensowało mi jej słabość.

Uśmiechnęłam się do niej, siląc się na szczerość. Chciałam, żeby widziała we mnie przyjaciela, a nie wroga. W końcu musiałam mieć kogoś do pomocy.

~*~

#NU_ff

Hej kochani! Niestety jak zwykle jestem spóźniona - miało być wczoraj, jest dzisiaj, ale tym razem to wszystko przez brak weny. Pracowałam pół nocy, żeby to jakoś wyglądało. I w tym miejscu chciałabym Was przeprosić za to coś powyżej >..< nie jestem szczególnie zadowolona z tego rozdziału. Ostateczną ocenę pozostawiam jednak Wam.
(W aktualnościach są informacje o nowych rozdziałach, zapraszam do nowej zakładki)

Teraz uwaga! 

Pytanie za sto punktów! 

Wasza ulubiona postać? Kto i dlaczego? :3 

Do zobaczenia wkrótce,

Love ya all <3

Martis.